Pokrzyk recenzja

 

Jest takich dwóch polskich autorów i są takie dwie serie, na których kolejne części rok rocznie czekam z wielką niecierpliwością. Jedną z nich jest saga o Lipowie Katarzyny Puzyńskiej. W tym roku nie dość, że wyszła kolejna część serii „Pokrzyk”, to jeszcze miałam okazję widzieć się z Kasią i zamienić kilka słów na targach książki w Krakowie. Te emocje, gdy spotykacie ulubioną pisarkę są nie opisania. 

„Pokrzyk” to jedenasta książka wchodząca w skład cyklu kryminałów o Lipowie. Nie będę zdradzała Wam  szczegółów i opisywała co wydarzyło się w tej części, nie lubię takich rozwiązań, za to namawiam Was gorąco do zapoznania się z całą serią począwszy od „Motylka”. Dlaczego? 

Gdyż książki Kasi są jedyne w swoim rodzaju. Zaskakują już samymi nietypowymi i niewiele mówiącymi tytułami – rozumiemy je dopiero w trakcie bądź po zakończeniu lektury. Kasia ma świetny warsztat i wspaniale kreuje nie tylko rzeczywistość w kolejnych książkach, ale i portretuje bohaterów. Są ciekawi, mają szereg przywar i wad, nie są idealni, wręcz przeciwnie. Ich udziałem jest prawdziwe życie i prawdziwe problemy, a nie zmyślone na potrzeby książki sytuacje. Bardzo łatwo można się wczuć w ich położenie. Niestety, często są bardzo doświadczani. Wychodzą z jednej trudnej sytuacji i już wydaje nam się, że wszystko się stabilizuje, tymczasem Kasia znów miesza i doświadcza ich ponownie. 

Nie wiem czy wiecie, ale Puzyńska z wykształcenia jest psychologiem. W jej książkach nie ma czasu na nudę i utarte schematy. Jej mordercy są świetnie zarysowani psychologicznie, co więcej, często sami możemy wnikać w ich sposób myślenia. Co jeszcze sprawia, że książki Kasi są inne i oryginalne? Częste odwołania do legend, wierzeń, tradycji, zabobonów, pogańskich zwyczajów. Częste stosowanie retrospekcji wydarzeń, odwołań do przeszłości, kilkutorowa akcja, która trwa zarówno w opisywanej fabule jak i zdarzeniach z tych legend czy ludowych podań. Wszystko nas intryguje i mocno ciekawi. Puzyńska bawi się Czytelnikiem i pozwala gubić się nam w gąszczu podejrzanych. Ze smakiem przerzuca winę z jednego na drugiego osobnika, odkrywając kolejne karty i motywy. A najważniejsze jest to, że bardzo szybko wykreowani przez nią bohaterzy stają się nam bliscy. Kochamy ich, przeżywamy ich radości, cierpimy razem z nimi. Dlatego tak bardzo ciężko mi po skończeniu „Pokrzyku”. Nie wiem co będzie dalej. I pozostaje pytanie: dlaczego? Dlaczego, Kasiu, dlaczego? Są emocje, jest zaskoczenie, jest zdenerwowanie, jest gniew. Pozostaje zapłakać nad losem bohaterów z Lipowa.