Altruiści recenzja

Powieść „Altruiści” debiutanta Andrew Ridker to niespieszna saga rodzinna familii Alterów. Zachwycająca, z trudną, pełną empatii i refleksyjności warstwą językową. Niezwykle urzekająca wiwisekcja rodziny we wszystkich relacjach i kontekstach.

Arthur, jego nieżyjąca żona Francine, Maggie, ich córka i Ethan, ich syn. Historia o relacjach pomiędzy żoną i mężem, kobietą i mężczyzną, dziećmi, które w tym związku się pojawiają i kolejne relacje pomiędzy mamą a dziećmi i tatą a dziećmi. Niezwykle skomplikowane. W związku w układzie jeden plus jeden mamy nie dwie, a trzy relacje. Ja-Ja, Ty-Ty i nasza wspólna. A dwa plus dwa? Na matematyce uczono nas, że to cztery ale dotyczy to cyfr a nie relacji.

Odejście Francine odbija się bardzo głośnym echem w jej rodzinie. Najmniejsza społeczna komórka się rozpada, dzieci nie rozmawiają z ojcem a i między sobą niezbyt blisko i dobrze nie funkcjonują. Wolno płynąca fabuła powieści daje możliwość analizy całej historii i odkrycie całego kontekstu życia a później i śmierci. Choroba a później odejście najbliższej osoby jest traumatycznym doświadczeniem dla całej rodziny. Oliwy do ognia bólu dolewa tajemnica zmarłej Francine. Czy będziemy potrafili zrozumieć kontekst decyzji, którą podjęła? Dla mnie osobiście była zrozumiała. Refleksją dla mnie jest przykry fakt, że po śmierci okazuje się kim tak naprawdę była najbliższa nam osoba, że byliśmy z kimś w związku a go nie znaliśmy, że były w ogóle między nami tajemnice. Odkryte przez mnie fakty małżeństwa Francine i Arthura wzbudziły we mnie dysonans, niezgodę na fałsz i zakłamanie w związku. Skoro kogoś kocham, z kimś mieszkam, to czy mam prawo go okłamywać? W ważnych kwestiach, uczciwości, miłości i pieniędzy, ale i w całkiem błahych? Francine miała powód, żeby jej ostania wola była taka a nie inna. Jednakże nie ma we mnie zgody na nieuczciwość w rodzinie, na kłamstwo i obłudę. Niech każdy oceni według własnego sumienia. Dla mnie jest to niepojęte i bardzo, bardzo smutne.

Żałoba to okres, który chcemy, by jak najszybciej minął mając nadzieję, że „wszystko będzie dobrze”. Nie będzie dobrze, będzie inaczej. Każdy inaczej przechodzi ten okres i cytując Maggie „każdy sposób odbywania żałoby jest właściwy”. Mamy prawo „pozwolić sobie na egoizm”. A każdy z bliskich „pozbiera się. Kiedyś musi”...

„Tam, gdzie cywilizacja nie istnieje, trzeba ją wymyślić. Na koncu świata, w otoczeniu pastwisk, hektarów lasów klonowych, Alterowie szukali drogi do nowego porozumienia”. Powieść „Altruiści” daje nadzieję, że rodzina Alterów znajdzie tę drogę.
Dziękuję Wydawnictwu Marginesy za egzemplarz do recenzji.