Esy floresy recenzja

Przyznam Wam, że czasami, zanim przeczytam książkę mam już o niej jakieś myśli. Zazwyczaj po opisie kreuje mi się w głowie historia a okładka uzupełnia resztę. Tak było i tym razem, w przypadku książki "Esy floresy" autorstwa Katarzyny Obodzińskiej. Rewelacyjna okładka od razu przykuła mój wzrok i, za sprawą kłosów, przeniosła mnie w czasy dzieciństwa kiedy to późnym latem biegałam z koleżankami po polach na wsi u mojej babci.

"Esy floresy" to historia opowiadana z dwóch punktów widzenia, Wioletty i Adama. Wioletta to młoda i ambitna studentka dziennikarstwa, która uwielbia kwiaty i ich symbolikę. Adam, to już doświadczony dziennikarz, którego życie nie oszczędzało. Oboje są bardzo wrażliwi na ludzką krzywdę. Z opisu z okładki możemy dowiedzieć się, że to powieść o przyjaźni, zrozumieniu i kwiatach ale tak naprawdę to nie wiem o czym była ta historia. Ścieżka bohaterów miała się przeciąć, mieli się oni spotkać i naiwnie myślałam, że to spotkanie doda smaku całej opowieści. Tak naprawdę czekałam i czekałam, a czy się doczekałam musielibyście sprawdzić sami. A może wcale nie chodziło o to, żeby oni się spotkali?

Książka nie jest wybitnie wymagająca, można ją przeczytać w jeden wieczór. To taka opowieść "na chwilę", kiedy to po przeczytaniu odkładasz ją na półkę bez większych refleksji. A może to moja wina, że za mało wnikliwie ją czytałam? Esy floresy zawsze kojarzyły mi się z bazgrołami, liniami, które gdzieś, kiedyś w jakimś przypadkowym miejscu i czasie wreszcie się przetną. Może tym jest ta historia, ludzkim życiem, które biegnie samotnie żeby wreszcie się z kimś, choć na chwilę spotkać. Autorka sama na końcu zwraca nam uwagę, że swoją książką apeluje o rozsądek, o trzymanie się zasad, o stosowanie się do przepisów.

To moje pierwsze spotkanie z piórem autorki i mam nadzieję, że z każdą następną książką będzie coraz lepiej.

Jeśli szukacie odskoczni na wieczór, jeśli chcecie dać odpocząć myślom to będzie lektura w sam raz dla Was. Jednak jeśli chcecie aby książka zapadła Wam w pamięci to ... no nie wiem, sami musicie zaryzykować.