Męski obowiązek recenzja

Jagoda Worytko próbuje uciec od problemów. Opuszczając Warszawę, liczy na to, że zdoła ukryć się w Borach Tucholskich, w domku po dziadkach. Mieszkańcy Smolnik nie przyjmują jej ciepło, jakby się tego spodziewała. Od samego początku czuje, że dzieje się tutaj coś złego, przeczucie ją nie myli, ponieważ jakiś czas po przyjeździe mieszkańcy zwołują naradę, na którą zostaje zaproszona przez sąsiadkę. Niestety na miejscu pojawia się Kostek, którego poznała podczas drogi do Smolnik. Mężczyzna karze jej wracać do domu, tłumacząc, że to jej nie dotyczy. Jagoda pomimo ciekawości, daje za wygraną, ale w ostatnim momencie wydaje jej się, że na środku świetlicy widzi trupa. Coś jej w tym wszystkim nie pasuje i postanawia dowiedzieć się więcej o miejscu jej tymczasowego zamieszkania. Miejscowość skrywa w sobie mnóstwo tajemnic i niebezpieczeństw, na które musi uważać. Czy wyjazd z Warszawy był naprawdę tak dobrym pomysłem? Czy kobieta za sprawą wioski i mieszkańców nie popadnie w paranoję?
Główna bohaterka od początku strasznie mnie irytowała, była bardzo ciekawska i mieszała się w nie swoje sprawy. Dodatkowo można ją porównać do Ciamajdy ze „Smerfów” , ponieważ na każdym kroku robiła sobie krzywdę i wpadała w coraz to większe tarapaty. A Kostek, który ją z nich wyciągał, w pewnych momentach wydawał mi się za idealny i czułam, że będzie z nim sporo kłopotów. Szczerze naprawdę nie wiem co mam napisać o fabule, ponieważ strasznie męczyłam tę książkę, za sprawą mojej choroby. Nie czytało mi się jej źle, ale nie poczułam do niej jakiejś wielkiej sympatii. Postacie były irytujące, długo czekałam na jakąś większą akcję i gdy już się ona pojawiła, nie było efektu wow. Owszem było tam sporo intryg, była sąsiadka wariatka i pełno zawirowań pomiędzy Jagodą a Kostkiem, którzy jednocześnie się nie znosili i szaleli za sobą. Brakowało mi czegoś w tej książce, ale na pewno sięgnę po drugi tom, gdyż chcę poznać dalsze losy bohaterów, ponieważ pod koniec powieści było coraz ciekawiej. Podejrzewam, że gdyby nie to, że zaczęłam chorować, miałabym całkowicie inne podejście do tego tytułu, dlatego chcę dać mu drugą szansę, czytając następną część.
Za egzemplarz recenzencki chcę podziękować biurze prasowemu Helion. Polecam zapoznać się z książką, gdyż może Wam się ona spodobać.