Ostatni cud recenzja

Wiara w zjawiska paranormalne w dzisiejszych czasach, dla niektórych są bzdurą wywołującą jedynie uśmiech i politowanie. Z podobnymi reakcjami można się spotkać, gdy mowa o cudach. A jednak faktem jest, że stale stykamy się z przypadkami, które są niewytłumaczalne z naukowego punktu widzenia. Człowiek posłuszny swej naturze stara się wyjaśnić niewytłumaczalne zjawiska na płaszczyźnie logiki i rozumu, ale niektóre z nich pozostają tajemnicą.

Strzelmieszyce Wielkie, to mała miejscowość, jakich w Polsce wiele, tutaj żyje zwyczajna para pięćdziesiątaków ze swoimi problemami. Jolanta oczekuje narodzin dziecka, chociaż w tym wieku zupełnie się tego nie spodziewała i ciąża jest dla niej kompletnym zaskoczeniem. Obawia się, o przyszłość potomka, ponieważ jedno dziecko już stracili. Pewnego dnia syn wyszedł do szkoły i już nigdy nie wrócił. Mały Jasio od samego początku zawładnął całym jej światem i spowodował, że nowa nadzieja wkrada się w serce zmęczonej życiem kobiety. Mały radosny promyczek z niecodziennymi zdolnościami połączy losy kilku osób i całkowicie odmieni ich życie na zawsze.

Bardzo dobra powieść, bardzo dobrze napisana, wyróżnia się ciekawą fabułą oraz szczegółowymi portretami postaci, myślę, że to zasługa niekwestionowanej wiedzy z pola zawodowego, która pomogła autorce w stworzeniu realistycznych bohaterów. Jest przyjemną lekturą dla tych, którzy chcieliby w szarej rzeczywistości dostać odrobinę magii. Pełna zagadek i niedopowiedzeń. Realizm pomieszany z fantastyką. Autorka opisuje specyficzne problemy, z którymi boryka się ludność małej miejscowości. Począwszy od elementów stylu życia i obyczajowości, przez kwestie światopoglądowe i religijne, po preferencje polityczne. Marzena Orczyk – Wiczkowska napisała nieśpieszną, poruszającą, ciepłą powieść o zwyczajnych ludziach ich kłopotach, przywarach, radościach i smutkach. O cudach w zwykłym codziennym życiu, których zazwyczaj nie dostrzegamy. Powieść, którą należy smakować i delektować się jej treścią.

Dałam się ponieść aurze roztoczonej piórem autorki. Nie do wiary, że "Ostatni cud" jest jej debiutem. Przemyślana, pięknie opowiedziana historia z ogromną znajomością szczegółów, napisana pięknym językiem. Wyborne portrety psychologiczne bohaterów, wspaniale przedstawiona małomiasteczkowa rzeczywistość.

Na koniec warto dodać, że książka jest bardzo starannie wydana. Wydawnictwo Lira postarało się o piękną oprawę. Estetyczna szata graficzna, twarda oprawa oraz porządne szycie sprawiają, że ta powieść wyróżnia się na tle innych. Pomimo zachwytu nad piękną prozą Orczyk i magicznym przekazem tej powieści, ciepłym i dobrym, od połowy książki, a może już wcześniej miałam cały czas wrażenie, że autorka w bardzo zawoalowany sposób porównuje wiarę katolicką z hinduizmem, chociaż zrobiła to bardzo delikatnie, w przemyślany sposób, wykazując się przy tym niezwykłą wiedzą w tym temacie. Owszem księży katolickich obowiązuje dyscyplina kościelna, podobnie jak żołnierzy we wojsku, także osoby wierzące podlegają przykazaniom, a hinduizm według autorki to wolność. Nie będę się na ten temat rozpisywać, wystarczy samemu o tym poczytać i wtedy się okaże, że wyznawców tej wiary obowiązuje jeszcze większy reżim niż katolików. Imię Hindusa pojawiającego się w powieści raczej też nie jest przypadkowe. Balaram w religii hinduistycznej jest imieniem starszego brata bóstwa Kriszny.

Bez względu jednak na to, w co, czy w kogo się wierzy, każdy potrzebuje uśmiechu, życzliwości, miłości i dobra i to jest właśnie cud, którym mogą się dzielić wszyscy, wierzący z niewierzącymi. Najważniejsze, żeby na wszystko patrzeć przez pryzmat miłości i dobra, bo to ono ma największy potencjał.

Fantastyczna opowieść o potędze miłości i wszechobecnym dobru. Polecam każdemu, kto szuka wytchnienia. Wszystkim nam są potrzebne słowa otuchy, a kiedy już te ludzkie nie wystarczą, szukamy tej nadziei w innych wymiarach. Potrzebny nam jest cud, ale czasami ten cud to po prostu dobry człowiek z wrażliwym sercem, który wyciągnie do nas rękę.