Ostatni cud recenzja

„Ostatni cud” trafił w moje ręce… cudem. Okładka przemykała mi wcześniej przed oczami. Mam wrażenie, że ta książka sobie mnie upatrzyła. Czaiła się niczym puma wypatrująca zwierzynę na niedzielny obiad. A może jednak chodziło o deser? Przyciągała. Kusiła. Wabiła. W końcu utkała magiczna pajęczynę, abym dała się w nią złapać.

Myślałam, że to będzie powieść jak każda inna. Nawet pierwsze strony na to wskazywały. Przemykałam między zdaniami i w końcu odnalazłam. Wśród rzeczywistości kryła się odrobina magii. Wiara w coś, co nie jest realne. Wiara w zjawiska nadprzyrodzone. Wiara w cuda. Sama historia, mimo że wymyślona, przemyka wśród realnych zdarzeń i miejsc. Miejsc rzeczywistych, choć mało znanych. Zdarzeń, których nie znamy albo których możemy nie pamiętać. Do tego szczypta tajemnic i zagadek, która sprawia, że od książki nie można się tak łatwo oderwać.

Moją uwagę przyciągnęła banalna rzecz. Taki mały szczegół. Marzena Orczyk-Wiczkowska wspomnina w swojej książce o małych miejscowościach. Małych, ale mi całkiem bliskich. Kiedyś "żaliłam" się koleżance, że o takim miejscu jak moje miasto rodzinne to raczej nikt w książce nie wspomni. Bo tam w sumie to nic nie ma. A tutaj nagle moim oczom ukazał się... Sochaczew! Małe miasto oddalone około 50 km od Warszawy. Ba! Została nawet wspomniana dzielnica Sochaczewa - Trojanów. I nagle wspomnienia z dzieciństwa ożyły! Te kilka słów wystarczyło. W dialogach wspomniane zostały też Skierniewice, do których jezdziłam na basen jak byłam dzieckiem (bo w Sochaczewie wtedy basenu nie było!) i gdzie zdawałam prawo jazdy. Piaseczno, w którym obecnie mieszkam również się pojawiło. Te skromne wzmianki sprawiły, że książka stała mi się jakoś bardziej... bliższa.

Koniec powieści rozbił mnie na kawałki. Teraz pozostały mi tylko pytania. I to nawet wiele. Kto wie? Może kiedyś będzie kontynuacja tej historii?

Ta książka to prawdziwy smakowity kąsek dla szukających odrobiny nierealności w obrazie rzeczywistości. Na pewno spodoba się osobom, które:
- lubią powieści obyczajowe,
- w literaturze szukają umiarkowanego spokoju,
- lubią realny świat, ale nie przeszkadza im szczypta magii i zjawisk nadprzyrodzonych.