Sygnatura recenzja

Mistrzowskie połączenie surowej zagadki kryminalnej z przejmującym studium zbrodniczych motywacji. Sylwia Bies pieczętuje swoją literacką pozycję i rozpoczyna nowy cykl, o którym będzie coraz głośniej.

“Sygnatura” to opowieść o pogoni za sławą i wynikającą z niej samowystarczalnością. Jak wiele jesteśmy w stanie zrobić dla popularności? Jakie granice gotowi jesteśmy przekroczyć, byle tylko osiągnąć upragniony status? Losy głównej bohaterki prowokują do postawienia sobie tych pytań.

Zło przedstawione w powieści wywołuje w czytelniku dualizm emocji. Fascynuje i przeraża jednocześnie. Czy zabijanie może być sztuką? Czy zbrodnię można jakkolwiek usprawiedliwić?

Sylwia Bies opowiada historię pokiereszowanej miłości macierzyńskiej. Szkicuje obraz matki, dla której obsesją staje się ochrona dziecka przed powtórzeniem jej własnych błędów. Utkany nad życiem córki kokon odcina dopływ matczynej miłości i w konsekwencji rujnuje relację między tą dwójką. Autorka pokazuje jak dążenie do błędnie rozumianego matczynego ideału przemienia osobę rodzicielki w bezduszny monument. Jej własne dziecko nie chce po latach na niego patrzeć, a co dopiero brać za wzór.

Wpatrzeni w tytułową sygnaturę ujrzycie w niej ślady zemsty, wykluczenia, małomiasteczkowości, szantażu i poszukiwania własnej tożsamości. Kiedy zaś właściwie ją odczytacie, pozostanie w Was już wyłącznie ból opowiedzianej przez Autorkę historii.

===

Mistrzowskie połączenie surowej zagadki kryminalnej z przejmującym studium zbrodniczych motywacji. Sylwia Bies pieczętuje swoją literacką pozycję i rozpoczyna nowy cykl, o którym będzie coraz głośniej.

“Sygnatura” to opowieść o pogoni za sławą i wynikającą z niej samowystarczalnością. Jak wiele jesteśmy w stanie zrobić dla popularności? Jakie granice gotowi jesteśmy przekroczyć, byle tylko osiągnąć upragniony status? Losy głównej bohaterki prowokują do postawienia sobie tych pytań.

Zło przedstawione w powieści wywołuje w czytelniku dualizm emocji. Fascynuje i przeraża jednocześnie. Czy zabijanie może być sztuką? Czy zbrodnię można jakkolwiek usprawiedliwić?

Sylwia Bies opowiada historię pokiereszowanej miłości macierzyńskiej. Szkicuje obraz matki, dla której obsesją staje się ochrona dziecka przed powtórzeniem jej własnych błędów. Utkany nad życiem córki kokon odcina dopływ matczynej miłości i w konsekwencji rujnuje relację między tą dwójką. Autorka pokazuje jak dążenie do błędnie rozumianego matczynego ideału przemienia osobę rodzicielki w bezduszny monument. Jej własne dziecko nie chce po latach na niego patrzeć, a co dopiero brać za wzór.

Wpatrzeni w tytułową sygnaturę ujrzycie w niej ślady zemsty, wykluczenia, małomiasteczkowości, szantażu i poszukiwania własnej tożsamości. Kiedy zaś właściwie ją odczytacie, pozostanie w Was już wyłącznie ból opowiedzianej przez Autorkę historii.