Zew Cthulhu. Gra paragrafowa recenzja

Twój wuj, George'a Gammella Angella, profesora języków semickich na Brown University, umiera w bardzo podejrzanych okolicznościach. Jesteś jego jedynym spadkobiercą, dlatego to na Tobie spoczywa obowiązek zajęcia się rzeczami, które pozostawił. Na miejscu odkrywasz niepokojące przedmioty, wskazujące na to, że badania nad podejrzanym starożytnym zaszły bardzo daleko. Czy odważysz się kontynuować śledztwo? A może obawiasz się, że postradasz zmysły?

„Zew Cthulhu” wydane nakładem Black Monk to gra paragrafowa, która pozwala czytelnikowi wcielić się w bohatera i kierować jego losem. Od strony technicznej wygląda to tak, że po zapoznaniu się z kilkuakapitowym tekstem mamy do wyboru określone działania. Raz na jakiś cześć istnieje tylko jedna ścieżka, ale zazwyczaj musimy zdecydować się na jedną z kilku opcji. Niektóre pozwalają nam wrócić do poprzednich scen, inne rzucają nas w wir akcji. Przy każdej z decyzji podany jest numer oznaczający stronę, na której mamy kontynuować czytanie.

Kiedy wreszcie dostałam możliwość decydowania o losach bohatera… szybko okazało się, że podjęcie dobrej decyzji wcale nie jest takie łatwe. Jednocześnie chciałam działać ostrożnie i dokonywać śmiałych wyboru (w końcu nic z fabuły nie może mi umknąć). W efekcie tego szybko… oszalałam. Wtedy gra kazała zacząć wszystko jeszcze raz.

Możliwość dokonywania wyborów sprawia wrażenie, że czytelnik ma całe mnóstwo możliwości. Chociaż na swój sposób jest to prawda, to warto mieć na uwadze, że część ścieżek bardzo szybko się kończy. Kilka z nich ma co prawda bardzo ciekawe i rozbudowane rozwidlenia, ale nie jest tego tak dużo, jak można by się spodziewać.

Ciężar decyzyjny dodatkowo zwiększa niepokojący klimat twórczości Lovecrafta. W tym świecie przedwieczne zło istnieje naprawdę, dlatego warto zastanowić się nad każdym kolejnym krokiem. Wciągająca narracja i atmosfera niebezpiecznej zagadki sprawiają, że książkę czyta się z niekłamaną przyjemnością. Parę razy czytałam już gry paragrafowe, w których partie tekstowe ograniczały się do kilku zdań. Tu było inaczej, czytelnik miał całe strony opowieści, które budowały napięcie i uczucie niepokoju. To wrażenie dodatkowo potęgowały klimatyczne grafiki. Nie było to może jakieś przerażenie, ale lekkie uczucie grozy, które zawsze towarzyszy mi podczas czytania twórczości Lovecrafta.

Książkę można zarówno czytać samemu, jak i w towarzystwie. Ja postawiłam na ten drugi model, dlatego dla mnie ten tytuł naprawdę przypominał grę. Razem z mężem próbowaliśmy podejmować najlepsze decyzje, a niepowodzenia wcale nas nie zrażały, były tylko dodatkowym smaczkiem, kolejną odnogą zawiłej historii.