Księgi zapomnianych żyć recenzja

Oprawiacz to zawód. Odpowiedzialny, bo w książkach zamyka cudze wspomnienia. Generalnie chodzi o złe wspomnienia, ale wiadomo, że nie jest to proste. Od razu pojawiają się nadużycia, nadinterpretacje a z drugiej strony, usunięcie złych, niewygodnych doświadczeń powoduje lżejsze życie. Oczywiście sytuacja nie jest czarno – biała. Wraz z przykrymi wspomnieniami znikają także te dobre, bo jak w życiu, jeden człowiek może nam zrobić krzywdę, ale może też być najlepszym przyjacielem. Pomysł na fabułę jest genialny. Początek książki zapowiadał się wyjątkowo ciekawie. Pojawiła się stara oprawiaczka i młody chłopak z niezwykłym talentem, który został jej uczniem. Pojawił się czarny charakter i rozpoczęła się niesamowita akcja. Zaraz potem trochę się rozczarowałam, bo liczyłam na rasowe fantasy. Niestety lektura zamieniła się w romans. W książkach z tego gatunku, jeśli wątek miłosny jest ”gruby” jestem zwyczajnie zła i wszystko zaczyna mnie bardzo irytować. Na całe szczęście książkę czyta się bardzo dobrze, więc te momenty, kiedy jest po prostu nudno można, a nawet trzeba, przerobić dwa razy szybciej. Bez zastanawiania się. Jednak, z perspektywy czasu, nie było tak źle skoro doczytałam do końca. ”Księgi zapomnianych żyć” trzeba przeczytać i dopiero potem przeanalizować całość. Na chłodno. Nie jest to oczywiście pozycja, nad którą należy przeprowadzać dogłębne analizy, ale zwyczajnie spojrzeć nieco szerzej na całą narrację. To książka o uczuciach, miłości, przyjaźni. To książka o wyborach i ponadczasowych wątpliwościach czy kierować się sercem czy rozumem. Mimo, że lektura jest lekka, zmusza do zastanowienia się czy naprawdę chcemy zapomnieć o przykrych momentach w życiu. Przecież każde doświadczenie nas kształtuje, a te trudne nawet bardziej. Jeśli ich nie przeżyjemy, będziemy popełniać ciągle te same błędy. Takie oto myśli naszły mnie po tej książce, choć nie należy ona do wybitnych i do moich ulubionych. Może w ostatnim czasie za dużo tych trudnych chwil w mojej ziemskiej egzystencji.