Czteropalczaści. Dzieci czystej krwi recenzja

W Hrothgarze od lat odbywa się ceremonia krwi, która ma na celu przyporządkować wszystkich chłopców tam mieszkających do odpowiedniej ścieżki życiowej. Niestety na skutek tajemniczych wypadków wśród okolicznych wiosek, Mistrzowie Hrothgaru są zmuszeni ceremonię przełożyć. Wiąże się to przede wszystkim z podejrzeniem, że owe wioski stały się celem Bogów z Ragnarok.
Bogowie od lat bowiem zaopatrywali się w Hrothgarze w melot, intrygujący surowiec, którego tam było pod dostatkiem. Złoża melotu jednak się wyczerpują a strwożeni Mistrzowie proszą o pomoc Czteropalczastych. Potężnych górali zamieszkujących kopalnie.

Mam wielki szacunek i podziw dla pisarzy fantasy. Uważam, że są to ludzie obdarzeni niezwykłą wyobraźnią i magnetyzmem pisarskim. Tu jednak jest zgoła inaczej.
Powieść Masłowskiego nie jest tragiczna, jak na wstęp wszystko dzieje się całkiem sprawnie. Parę wątków się rozpoczyna, coś się dzieje, kształtuje się już pierwsza poważna intryga i kilka większych tajemnic. Natomiast właściwie wszystko co dzieje się w powieści, jest w przejrzysty sposób opisane w notce na końcu. Brakło mi elementu zaskoczenia, wszystkiego można się domyślić raczej prędzej niż później.

Ciekawiło mnie niezmiernie kim są Czteropalczaści. Sądziłam, że to legendarne człekokształtne postacie. Że są owiane złą lub dobrą sławą. Że mogą być niebezpieczni. Niemal od razu kiedy się pojawiają okazuje się, że z legendą za dużo wspólnego nie mają, może oprócz tego, że w pewien sposób narażają swe życie, jednak nie w walce.

Czytając "Dzieci czystej krwi" miałam nieodparte ważnienie, że coś się powtarza, coś gdzieś podobnego czytałam/oglądałam. Nie chce zarzucać Masłowskiemu braku wyobraźni ale szczerze powiedziawszy mógł bardziej rozwinąć skrzydła. Jego uniwersum jest naprawdę duże a postaci stworzył też sporo. Tylko brakuje charakteru, za mało ostrości. Nawet jeśli autor antagonistę powieści ukształtował w sposób sprawny, interesujący to i tak reszta kuleje.
Miałam spory problem, ponieważ książka mnie niesamowicie męczyła w pewnych momentach. I nie chodzi tu już nawet o to, że fabuła jest prosta. To akurat zaleta i prostota jest jak najbardziej na miejscu. Wkrada się niestety także groteska, a to już na miejscu nie jest. Autor parę epizodów, które z logicznego punktu widzenia odstają od reszty też zaliczył.

Czasem kiedy przeczytam coś dobrego na końcu swojej recenzji ową książkę polecam. "Czteropalczastych" polecam tym, którzy chcą sprawdzić osobiście.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl