Amok recenzja

Po świetnym „Wrzasku” i rewelacyjnej „Histerii” przyszedł czas na „Amok”. Czy porwał mnie tak samo jak dwie pierwsze części trylogi?

Zdesperowany komisarz Bruno Wilczyński poszukuje zaginionej koleżanki z pracy, Sylwii Konopackiej. Policjantka ostatni raz widziana była w pubie, gdzie spotkała się z przyjaciółmi, potem ślad po niej się urywa. Czy za jej zniknięcie odpowiada jej partner? Wilczyński nie wierzy w przypadki, a jego pogłębiająca się obsesja na punkcie Lewickiego z dnia na dzień pochłania go coraz bardziej. Psychopata wciąga go w niebezpieczną grę, w której bezbłędnie manipuluje pionkami, a Wilczyński będzie w niej musiał zmierzyć się nie tylko z bezwzględnym przeciwnikiem, ale i ze swoimi demonami z przeszłości.

W tym samym czasie reporterka Larysa Luboń próbuje rozwikłać zagadkę morderstwa Lady Di, bezdomnej kobiety z Dworca Centralnego, przyjaciółki Wiśni. Wszystkie tropy prowadzą do wpływowej, z pozoru idealnej rodziny Hallerów. Żeby je połączyć w całość dziennikarka zmuszona będzie w nią wejść niczym do salonu luster i odkryć co jest prawdą, a co tylko fałszywym odbiciem.

„Amok” jest doskonałą klamrą spinającą wszystkie części trylogii. Izabela Janiszewska naszkicowała obraz zła i zrobiła to z wielką wirtuozerią. Jest to bowiem obraz wielowymiarowy, pełen nie tylko nieprzeniknionej i mrocznej czerni, ale widocznych gdzieniegdzie, drgających półcieni. Obraz zła zrodzonego z wyrządzonej krzywdy, traumy tak ciężkiej, że nie sposób jej udźwignąć i samotności okrutnej do bólu. Postawieni jesteśmy przed pytaniami- czy człowiek rodzi się zły czy taki się staje pod wpływem otaczających go czynników? Czy w każdym człowieku drzemie zło, gotowe w każdej chwili dojść do głosu?

„Amok” ta jak i dwie poprzednie części cyklu jest bardzo przemyślany i spójny. Razem z bohaterami przeżywamy ich rozterki, dotykamy ich emocji. Styl autorki, oraz lekkość jaką operuje słowami i narracją sprawia, że książkę czyta się szybko i z ogromnym zaciekawieniem. Perfekcyjnie skonstruowani bohaterowie, uwrażliwienie na problemy społeczne i misterna, wielowątkowa zagadka to znak firmowy Izabeli Janiszewskiej. Zakończenie wciska w fotel, początkowo zaskakuje, by potem pozostawić w nas przekonanie, że inaczej być nie mogło. Bardzo polecam.