Farma Heidy recenzja

Już sama forma "Farmy Heidy" jest interesująca, to opowieść-monolog Heiðy Guðný Ásgeirsdóttir, głównej bohaterki - zaangażowanej społecznie islandzkiej farmerki. Autorka oddaje jej głos, pozwala mówić o tym, o czym sama chce. A jej bohaterka korzysta z tego i prostym językiem, od serca, choć może nieco chaotycznie snuje swoją opowieść. Opowiada o sobie, swojej rodzinie, farmie, o walce z budową elektrowni, która zniszczy tereny wypasu owiec, rzekę przepływającą przez tamte okolice, a także ogólnie środowisko naturalne tych surowych terenów. Relacjonuje też swoją krótką karierę modelki, opowiada o szkołach jakie skończyła, o propozycji startowania w wyborach parlamentarnych i o implikacjach jej decyzji w tej sprawie.

Z opowieści Heiðy wyłania się obraz kobiety silnej, pracowitej, twardo stąpającej po ziemi, takiej, która nie potrafi usiedzieć w miejscu, która chce działać, pewnej siebie, znającej swoją wartość, ale zarazem skromnej i skrępowanej publicznymi wystąpieniami. Widzimy w niej bowiem kobietę, która pracuje z mężczyznami, wykonuje często bardzo trudną, męczącą pracę, dla której podział na prace "męskie" i "kobiece" jest dziwny i nienaturalny. To taka "Wonder Woman" wychowana na farmie w surowym, islandzkim klimacie.

Heiða jest fascynującą postacią, taką niedzisiejszą, bardzo ciekawie się czyta o jej pracy i spojrzeniu na życie, które jest takie inne od naszego. Nie jest jednak tak, że nie interesuje się ona światem poza farmą, w końcu działa w swoim regionie, walczy z bezmyślnym niszczeniem środowiska, jest parlamentarzystką. Po prostu dla niej najważniejsza jest natura, jej farma, jej pasja, a inne rzeczy są tylko dodatkiem. Tak jak oficjalne spotkania, które nie mogą jej kolidować z sianokosami.

Cała książka jest podzielona na cztery główne części, zgodne z porami roku, które nadają rytmu życiu na farmie. Opowieści snute przez Heiðę są związane z danymi okresami, są podzielone też na konkretne dni, znajdują się wśród nich wspomnienia z dawnych lat, ale też jakieś urywki z wydarzeń danego dnia, a także plany na przyszłość. Przeplatane to jest z fragmentami wystąpień Heiðy, pojawia się również jej własna twórczość: wiersze dotyczące codziennego życia, ale też spraw ważnych.

Ponadto, "bohaterem" tej książki jest też natura - piękne islandzkie krajobrazy, przyroda, której broni Heiða, ale też takie codzienne obrazy: owce pasące się gdzieś na łąkach, mroźne zimy i olbrzymie śniegi, lato spędzone na traktorze, sianokosy... To wszystko to życie głównej bohaterki, a więc nie tylko tło opowieści, ale jej ważna część. I chociaż nie używa ona w swojej opowieści górnolotnych określeń i nie za bardzo potrafi malować słowem, to możemy wyczuć z jej słów wielką miłość do ziemi, natury, do Islandii. 

Heiða opowiada w tej książce o rzeczach sobie znanych, oczywistych dla siebie, mówi więc prostym językiem, ale też używa określeń i nazw własnych, które dla osób nie mieszkających na Islandii i nie zajmujących się wypasem owiec bywają nieznane. Powodowało to, że musiałam się bardziej skupić na czytaniu, a czasem i szukać konkretnych słów w Internecie, co nieco zaburzało mi lekturę. Wydaje mi się, że przydałyby się w tej książce przypisy, ułatwiłyby odnalezienie się w tej niekoniecznie uporządkowanej opowieści snutej przez jej główną bohaterkę. Jednak to jedyna wada tej publikacji, jaką zauważyłam.

Po "Farmie Heidy" spodziewałam się czegoś nieco innego, to znaczy miałam nadzieję na więcej informacji o samej Islandii, nie jestem jednak rozczarowana tą lekturą, wręcz przeciwnie - czytanie o życiu, pracy i walce Heiðy było bardzo ciekawe i inspirujące. Bardzo lubię historie o prawdziwych postaciach - silnych, wartościowych kobietach, które umieją sobie poradzić z przeciwnościami losu i właśnie główna bohaterka tej książki do takich należy. Dlatego też całą książkę czytało mi się wyjątkowo szybko i przyjemnie, polecam ją też Wam, jeśli szukacie ciekawej opowieści o tak nietuzinkowej postaci, jaką jest Heiða.

Recenzja pojawiła się w tej samej formie również na blogu.