Exodus recenzja

Niby to powieść drogi, ale dla mnie bardziej rzecz o człowieku, który bez przerwy ucieka. Bohatera książki, Janka, poznajemy jako młodego męża i ojca, który nie potrafi unieść tych ról: rozdarty między matką i żoną nie umie opowiedzieć się po żadnej ze stron, gdy napięcie narasta ratuje się ucieczką. Czy to w gry komputerowe, czy w romans pozamałżeński, wcale niemało takich mężczyzn wokół, którzy nie umieją stawić czoła światu.

A potem Janek całkowicie ucieka: porzuca rodzinę i swoją tożsamość: dokumenty, karty kredytowe, komórkę, rusza w Europę gdzie zdarzają mu się różne przygody: dostajemy mocny opis obozu uchodźców w Słowenii i bezdomnego życia w tejże Słowenii.

Świetnie opisuje Orbitowski współczesny świat, w którym poddani jesteśmy dyktatowi pogoni za pieniądzem i sukcesem a „z wystawy księgarni spoglądają kucharze, piłkarze i celebryci bez wyraźnej przynależności. Z witryny banku uśmiecha się do mnie piękny mężczyzna uradowany tabletem, który otrzymał za otwarcie konta walutowego i polecanie tej usługi znajomym”. Bohater książki zrywa również z tym światem: rusza na wędrówkę po Europie jako anonimowa persona, jako nikt, chce się uwolnić od dyktatu reklam i korporacji mówiących nam jak żyć. Ale płaci za ten wybór wysoką cenę.

Lubię frazę Orbitowskiego, jego ironiczno-obojętne widzenie rzeczywistości, które bardzo mi odpowiada. I tak, w niemieckiej telewizji: „O trzeciej nad ranem lecą programy tarocistów i serial o brunetce, która hoduje róże w kolorach swoich sukienek i waha się pomiędzy siwym biznesmenem i klawym ogrodnikiem z pustką w kieszeniach. Na kanałach erotycznych kobiety wypinają tyłki i wpychają sobie wibratory wielkości kijów baseballowych”. Takich mocnych cytatów można znaleźć więcej.

Oprócz ironii są też w książce sceny dramatyczne, na przykład opis głodu w czasie bezdomności w Słowenii, jest tak realistyczny, jakby autor sam go przeżył. W ogóle rzecz cała ocieka realizmem: opisuje Europę raczej od dołu, z pozycji biednych i wykluczonych, to kolejny walor książki.

To gruba książka, ale czytało mi się dobrze, bo Orbitowski pisać umie, ma dobre oko do szczegółu a fabularnie też niczego sobie. Mocna, dojrzała proza.