Brama do nieba recenzja

Éric-Emmanuel Schmitt zabiera czytelnika w Podróż przez czas. Ta droga nie będzie lekka i przyjemna, a refleksje po lekturze długo nie pozwalają o sobie zapomnieć. Niesamowita podróż rozpocznie się od potopu i trwa do czasów nam współczesnych.

„Noam przewraca kartki pokryte regularnym pismem. Wspomnienia nie ograniczają się do jego życia, lecz składają się na całą ludzką epopeję. Zazwyczaj pisze się by istnieć. On natomiast pisze, żeby nie przegrać. Właściwie to na jedno wychodzi: rzecz w tym, by nadać wieczny wymiar czemuś co efemeryczne.” (s.15)

Już dawno nie było mi tak trudno napisać recenzję. Nie dlatego, że książka jest kiepska. Wprost przeciwnie, to powieść wybitna, a jej autor dokonał wręcz tytanicznej pracy, by opowiedzieć dzieje ludzkości. Epicki rozmach tego literackiego przedsięwzięcia robi duże wrażenie. Mamy tutaj odniesienia do najważniejszych źródeł kultury: Biblii, mitów, baśni, podań i legend. Książkę trudno zaszufladkować, a jej autor zgłębił wiedzę historyczną, naukową, religijną, medyczną, socjologiczną, techniczną i filozoficzną, by przekaz był jak najbardziej autentyczny i zgodny z współczesnym stanem wiedzy (encyklopedyczne przypisy to wartość dodana tej historii). Jednocześnie nie możemy zapominać, że to fikcja literacka.

Naszym przewodnikiem będzie Noam. Nieśmiertelny przez przypadek, syn wodza niechcący posiadł niezwykłą moc i teraz będzie świadkiem rozwoju i upadku człowieka. Na jego oczach rodzą się i giną cywilizacje. To bystry i krytyczny obserwator. Doskonale zdaje sobie sprawę ze związku człowieka z Naturą, dobrze poznał jej niszczycielską siłę i niepokoi go to, co ludzie robią z daną im planetą. To jeden z ważniejszych wątków tej historii, mocno wybrzmiewający w obliczu zmian klimatycznych, których jesteśmy świadkami. To nie jedyna refleksja.

Na kartach książki poznamy całą plejadę intrygujących postaci. Wśród bohaterów pierwszoplanowych Noam i Nura, nieśmiertelni kochankowie ścigający się przez czas i epoki. Rozdzielani przez czas, śmierć i okoliczności stanowią klamrę tej opowieści. Jednak nie jest to zwykła romantyczna historia. Ta opowieść ma głębszy sens. Mówi o nas – ludziach. I choć zmieniają się czasy, epoki mają inne nazwy, ludźmi wciąż rządzą te same instynkty. Podążamy niezmiennymi ścieżkami. Pragniemy władzy, bogactw i siły. Targani namiętnościami, podatni na wpływy mamy tę samą nieśmiertelną naturę. I choć próbujemy sobie wmówić, że jest inaczej, nie różnimy się tak bardzo od swoich przodków. Świadomość tego swoistego kontinuum wybrzmiewa najbardziej.

Boleśnie prawdziwa, w obliczu trwających wojen i konfliktów, przerażająco aktualna.

Prawdziwy literacki Parnas. Będę do niej wracać.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.