Czereśnie zawsze muszą być dwie recenzja

Poprawcie mnie jeśli się mylę, ale czy motyw pokrzywdzonej przez los kobiety, która nieoczekiwanie dostaje w spadku dom na wsi i tam zaczyna nowe życie nie był wykorzystywany w literaturze trylion razy?

Pewnie nie marudziłabym tak bardzo z powodu wykorzystania oklepanego do bólu schematu gdyby autorka postarała się bardziej tworząc dialogi czy pracując nad głównymi bohaterami.

Główna bohaterka to nastoletnia Zosia, która w wyniku przypadku poznaje panią Stefanię – nawiasem mówiąc, słowo ‘przypadek’ jest w tej książce mocno nadużywane, a autorka głośno i wyraźnie podkreśla ogromną rolę przypadku w kształtowaniu naszego losu. Pani Stefania któregoś dnia umiera i zostawia cały swój majątek Zosi. Do majątku zalicza się m.in. dom w odległej miejscowości koło Łodzi i, jak już się wszyscy domyślają, dom wymaga remontu. Po śmierci pani Stefanii wyjaśnia się również, że facet Zosi to zwykła świnia i Zosia chętnie wyprowadza się ze swojego rodzinnego Gdańska do Rudy Pabianickiej (czyli swojego nowo odziedziczonego domu). Na pewno wszystkich zaskoczę tym, że dom skrywa wiele tajemnic i jego nowa właścicielka postanowi, że je wyjaśni. Poznaje też (zupełnie przypadkowo) wspaniałego, przystojnego i niezwykle pomocnego Szymona, który widząc ją pierwszy raz w życiu, od razu postanawia jej pomóc i zajmuje się nią jakby byli starymi znajomymi. Miałam wrażenie, że autorka trochę zasugerowała się mądrościami zawartymi w ‘Alchemiku’ P.Coelho i zgodnie z jedną z nich Zosia bardzo gorąco pragnęła wyremontować ten dom i poznać jego przeszłość, a wszyscy mieszkańcy Rudy Pabianickiej potajemnie sprzyjali jej pragnieniu.

Cała historia nie byłaby taka zła gdyby została przestawiona w bardziej dopracowany sposób. Po przeczytaniu ok. 1/3 książki, miałam ochotę ją odstawić, bo nie mogłam już znieść tych niezwykłych zbiegów okoliczności. Drugi mankament to język – język, którym posługują się bohaterowie części współczesnej bardziej pasuje do rozmów prowadzonych przez bohaterów sprzed stu lat. Jakieś oderwane od rzeczywistości dialogi, filozoficzne rozważania. Po co to?

Przetrwałam moment kryzysu i czytałam dalej, a dalej było lepiej. Nie wiem czy zmalały moje oczekiwania, czy fabuła bardziej się zagęściła, ale wreszcie wciągnęłam się w wir wydarzeń, choć nadal zdarzało mi się przewracać oczami czytając niektóre rozmowy bohaterów.

Książka ma swoje zalety. Losy bohaterów są ciekawe i niełatwe przez co pokazują, że życie nigdy nie jest pasmem sukcesów, miłych niespodzianek i łatwych decyzji. Wielokrotnie o naszym losie przesądza jedna decyzja lub przypadek, ale nie widzę potrzeby przypominania o tym czytelnikowi po kilkadziesiąt razy. Są tu momenty wzruszające, ale są też sceny zbyt mocno przesłodzone.

Nadal mam nadzieję, że kiedyś trafię na książkę pani Witkiewicz, która zachwyci mnie tak samo jak ‘Po prostu bądź’, bo na pewno nie zostaną nią dwie czereśnie.