Antygona w Nowym Jorku recenzja

"Pił jak dobry Polak. Osiągnął sobie powolutku dno. Może miał jakąś delirkę albo odrobinę epilepsji. No i kilkukrotnie sobie poszedł na elegancką odwykówkę. A kto się odzwyczaja w sąsiednim pokoju? Elizabeth Taylor. (...) Bo najważniejsze w życiu to jest być sobą."

Uszczypliwy humor oraz ironiczna brzytwa to zgrany duet w dramacie Janusza Głowackiego. Przydałoby się więcej takich smaczków, ale chyba czytelnik nie ma co narzekać. Antygona w Nowym Jorku jest mimo to dziełem kompletnym, choć relatywnie krótkim. Fabuła ucięta na wymiar. Ilość postaci też jest w sam raz, a świat przedstawiony to raptem dwie lokalizacje. Dialogi nie ciągną się przez kilka stron, choć to utwór przeznaczony na scenę. Co więcej, wspomniane przeze mnie brzytwa i humor idą w trójkącik ze smutną tonacją Strangers in the night Sinatry, która wybrzmiewa zwłaszcza na końcu. Słodko gorzki ideał... no, prawie.

Prawie, ponieważ zaskakuje mnie zabieg pana autora polegający na tym, że jedna z postaci – policjant – zamiast brać udział w akcji, staje na scenie i wtrąca swój komentarz bezpośrednio do widowni. No cóż, to tak trochę zalatuje brakiem pomysłu na kreatywne uzupełnienie historii. Coś, czego można się spodziewać w przedstawieniu z jakiegoś domu kultury na prowincji, a nie na deskach Broadwayu. Tak mi się wydaje przynajmniej i mogę być w błędzie, ponieważ ja bardziej znam się na cięciu drewna piłą niż teatrze co się zowie.

Mam też pretensje do Głowackiego, że jako medium dla swoich spostrzeżeń wykorzystał emigrantów, którzy w Nowym Jorku chyba za bardzo nikogo nie obchodzą. To naturalne. Znacznie lepiej wypadłaby ta historia, gdyby jego bezdomni byli Nowojorczykami z krwi i kości, a tylko jeden z nich mógłby być jakimś emigrantem. Wówczas mielibyśmy głębszą krytykę społeczeństwa ultrametropolii, która nawet swoich nie traktuje z szacunkiem, gdy im tylko braknie kasy. No bo że jakiś emigrant nie ma kasy i w końcu ląduje na ulicy to właściwie nic szokującego, prawda?

Takie moje odczucia. Antygona w Nowym Jorku to wyśmienite dzieło literackie, któremu zabrakło iskierki geniuszu.