Kiedy powiem sobie dość recenzja



Historia piękna, chociaż tak bardzo krótka. A jednocześnie pełna i tak cholernie mi potrzebna...

Zanim zacznę po krótce opowiadać o tym, czego możecie spodziewać się łapiąc za tę książkę, chciałabym przekazać Autorce jedno - DZIĘKUJĘ. Ta opowieść była mi potrzebna. Myślę, że nie tylko mnie. Potrzebowałam tej historii, tych zdań i nader mocno kilku akapitów i cytatów, które pozwolę sobie przytoczyć w recenzji.

Historia o relacji kobiety i mężczyzny, którzy według wielu osób postronnych byli idealnie dobrani. Ale czy na pewno? Czasem z pozoru wydawać by się mogło wspaniała i idealna relacja bywa piękna tylko na wierzchu. W środku zaś po rozłożeniu jej na czynniki pierwsze, okazuje się, że tylko jedna ze stron okazywała swoje zainteresowanie, była na każde skinienie palca... Druga zaś strona wykorzystywała tę swego rodzaju naiwność, wyciskała relację jak cytrynę dla własnej korzyści. Znam to z autopsji, przechodziłam to więc tym bardziej książka ta trafiła w moje serce.

Opowieść o zbliżaniu się i oddalaniu. O potrzebach jednej ze stron i zaspokajaniu ich przez drugą stronę. Autorka trafnie opisuje swoją książkę, pozwolę sobie zacytować fragment książki:

"Chcę Wam coś pokazać - kobietom, które są takie jak ja, a może innym również. Może jakiemuś mężczyźnie? Pokażę Wam, co potrafi zrobić głowa. Jak bardzo nadinterpretacja może zniszczyć spokój. Jak analiza uczuć może popsuć wszystko.". Byłam osobą analizującą, byłam osobą, która interpretowała. Byłam też osobą, która wyleczyła się z chorej relacji, która to relacja niszczyła mnie od środka, kawałek po kawałku. Dlatego ta książka stała się dla mnie tak bardzo ważna. Niby z pozoru błaha, prosta. Ale czuję się tak, jak gdybym to ja była Autorką, chociaż opisane są tu zupełnie inne osoby, inne sytuacje. Kontekst natomiast był bardzo podobny.

Skupię się chwilę na stylu pisania Autorki i na samej książce. Czytając "Kiedy powiem sobie dość" czuję się tak, jak gdybym czytała albo pamiętnik, albo list pisany do mnie przez kogoś mi bliskiego. To trochę tak, jak gdyby moja najlepsza przyjaciółka po mojej dłuższej nieobecności opisywała mi wszystko, co ją spotkało. Mówiła otwarcie to, co czuła. Lekko, prosto, bez górnolotnych porównań i upiększeń aby treść była arcydziełem. Nie... to raczej prostota, która chwyta za serce i trafia do mnie jeszcze bardziej.

To najszybciej przeczytane przeze mnie 96 strony. I strony, które zapamiętam na bardzo długi czas.