Zostań, jeśli kochasz. Wróć, jeśli pamiętasz recenzja

"Zostań, jeśli kochasz" pokazuje, że nasze życie składa się z bezustannego pasma wyborów. Jedna decyzja, jeden krok, jedna sekunda może wszystko bezpowrotnie zmienić. Jeden błąd może kosztować nas wszystko nad czym przez całe życie pracowaliśmy. Wszystko co kochaliśmy. Wystarczyła chwila, aby względnie poukładane życie Mii rozsypało się na tysiąc kawałków.

Mia prowadzi zwyczajne życie nastolatki. Kochająca, lecz nieco zwariowana rockowa rodzinka, opiekuńczy przystojny chłopak, grający w kapeli, cyniczna i zabawna przyjaciółka. Tak, jak jej rodzina Mia żyje muzyką, która wypełnia każdy jej dzień. Stara się o przyjęcie do prestiżowej muzycznej uczelni i choć nie brak jej rozterek czy zmartwień prowadzi szczęśliwe życie. Aż do dnia, który zmienia wszystko. Jedna chwila, jeden poślizg, jedna kolizja. Dochodzi do wypadku samochodowego, w którym umierają rodzice Mii, młodszy braciszek, a ona sama wychodzi z niego ledwo żywa w stanie krytycznym. Teraz musi podjąć najważniejszą decyzję: czy zostać i żyć w świecie, który już nigdy nie będzie taki sam jako okaleczona, samotna sierota czy odejść, odnaleźć spokój i połączyć się z rodziną?

"Uświadamiam sobie nagle, że umieranie jest proste. To życie jest trudne."

Debiutancka książka Gayle Forman pojawiła się w Polsce już w 2010 roku, jednak zrobiło się o niej głośno dopiero dzięki filmowej adaptacji. Gdyby nie ona, zapewne pozycje dalej kurzyłyby się na sklepowych półkach. Czy dlatego, że książka jest nieciekawa i nużąca? Zdecydowanie nie. Nie można jednak ukryć, że Pani Forman sięga po tematykę poruszającą i trudną, o której na co dzień nie chcemy myśleć. Świadomość naszej śmiertelności i przemijania życia jest bolesna. Nie myślimy o tym, że dziś czy jutro możemy umrzeć lub, co gorzej, że taki los może spotkać ludzi, których kochamy i cenimy. Forman nie boi się tematyki śmierci, cierpienia i bólu. Porusza się w nim swobodnie i z gracją.

Jednym z moich ulubionych cytatów należy do Boba Dylan, a mianowicie:
"Nie pójdę do piachu, gdy ktoś mi powie: czas umierać brachu. Nie dam się uśpić śmierci słowom, pójdę do grobu z podniesioną głową."
Niezwykle dumny cytat, jakby mówił "to ode mnie zależy jak żyje i jak umrę"! Ale czy rzeczywiście tak jest? Czy mamy wpływ na to kiedy i jak odejdziemy? Niektóre rzeczy przyjmujemy za pewnik. Istnieją, więc nie musimy się nimi przejmować. Jednak nie możemy wiedzieć, który dzień będzie naszym ostatnim, z jakimi słowami na ustach się pożegnamy czy kogo zobaczymy ostatniego. Ale to od nas zależy jak zostaniemy zapamiętani i co pozostawimy po sobie. Śmierć nie jest rzeczą zależną od nas, ale to my ustalamy na jakich warunkach żyjemy. Równie dumne byłoby powiedzenie: nie dajmy się uśpić śmierci słowom, żyjmy z podniesioną głową. Gayle Forman nie przedstawia tylko aspektu: "żyć albo nie żyć", ale również aspekt "dlaczego warto". Główna bohaterka podejmuję walkę o przeżycie w każdej sekundzie swoich retrospekcji, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy do samego końca.

"Czasem człowiek dokonuje w życiu wyboru, a czasem to wybór stwarza człowieka."

Styl autorki jest lekki i przystępny, ale nie jest prosty czy ubogi. Postacie są nad wyraz dojrzałe nad swój wiek, dzięki czemu śledzimy ich losy z zainteresowaniem bez cienia irytacji. Największym plusem powieści jest kreacja bohaterów: od szalonych rockowych rodziców Mii, którzy na swój sposób są bardziej nastolatkami niż ona sama, po przeuroczego braciszka Teddiego, sarkastycznej i twardej przyjaciółki Kim, po idealnego, wspierającego chłopaka o złoty sercu. Każdy z nich jest jak paleta barw, od szarości i czerni po jaskrawą żółć czy intensywną czerwień. I chociaż mają wiele twarzy cały czas są normalnymi ludzi, a autorka nie próbuje ich na siłę idealizować.

Niezwykle doceniam fakt, że Pani Forman zrobiła z Mii normalną nastolatkę. Ma swoje wady i zalety, ale cały czas jest zwyczajną dziewczyną, która popełnia błędy, ale potrafi się również do nich przyznać. Dzięki temu cała historia nabiera bardziej realnego kształtu, co w przypadku wyboru tematyki jest bardzo na miejscu.

"Zostań, jeśli kochasz" to coś nowego czego nasz rynek potrzebował. Ileż można czytać o dystopijnch światach i romansach nie z tego świata? W końcu mamy normalną dziewczynę, zwyczajnego chłopaka wpasowanych w poruszającą, bolesną historię ze śmiercią w tle. Książka nie jest przepełniona sentymentalnymi bzdurami, które na siłę wyciskają z czytelnika łzy. Biorąc pod uwagę powtarzane fabuły i schematy autorka spisała się na medal. Odnalazła świeżą, wartą uwagi historie.
"Zostań, jeśli kochasz" to świetna, wzruszająca lektura, może niekoniecznie na jesienny depresyjny wieczór, ale godna swojego czasu i refleksyjna. Z przyjemnością sięgnę po drugi tom "Where She Went", której opis na pewno zaskoczy czytelników (i może, tak jak mnie, zasmuci). ~ hybrisa