Własność recenzja

Naprawdę dobre powieści historyczne mają to do siebie, że są mocno osadzone w czasie o którym opowiadają. Jak ,,Księga nocnych kobiet'' Marlona Jamesa, ale już nie jak ,,Czarne skrzydła'' Sue Monk Kidd, które były zdecydowanie zbyt wygładzone zarówno pod względem językowym, jak i fabularnym.
,,Własność'' pióra Valerie Martin przenosi nas do roku 1828, na Południe Stanów Zjednoczonych. Tam też poznajemy Manon Gaudet - piękną, sfrustrowaną i nieszczęśliwą młodą kobietę, która prowadzi na plantacji nudne życie u boku męża, którym szczerze pogardza. 
A powodów do pogardy Manon znajduje całe mnóstwo - począwszy od tego, że małżeństwo, które miało być korzystną partią okazało się smutną farsą, poprzez to, że ciężko znaleźć w okolicy osobę, od której jej mąż jeszcze nie pożyczył pieniędzy, skończywszy na tym, że musi codziennie oglądać kochankę swojego ślubnego i owoc ich namiętności biegający po okolicy, śliniący się i wrzeszczący bez opamiętania. 
To wszystko w połączeniu z szarmanckim i wyważonym, doskonale uprzejmym zachowaniem jej starego przyjaciela - Joela Bordena - podkreśla tylko kontrast między tym, czego Manon oczekiwała (nawet nieświadomie), a co otrzymała od życia. Życia, które swoją drogą, nie rozpieszczało jej zbytnio, bo już w wieku kilkunastu lat została w dość tragicznych okolicznościach osierocona przez ojca. 

Mimo tego, że możemy Manon współczuć sytuacji w jakiej się znalazła, tego poczucia zamknięcia, izolacji, braku zrozumienia; mimo tego, że jej rozgoryczenie i rozczarowanie jest dla nas doskonale zrozumiałe, to jednak obdarzenie jej sympatią stanowi spore wyzwanie. Pani Gaudet jest bowiem produktem swoich czasów - jest kobietą dla której posiadanie innego człowieka jest czymś tak naturalnym, jak oddychanie. Manon nie jest w stanie wyobrazić sobie, że osoby o odmiennym kolorze skóry mogą mieć takie same prawa, jakie ma ona. Nie jest w stanie wczuć się w ich położenie i uznać je za osoby inteligentne, powodowane własnymi motywacjami i dążące do osiągnięcia określonych celów.  W pewnym sensie można powiedzieć, że nie uważa ich za ludzi. 


,,Własność'' jest powieścią nieoczywistą - można prześlizgnąć się po niej odczytując tylko historię małżeństwa z rozsądku, które nie mogło się dobrze skończyć; można jednak zajrzeć w głąb i przyjrzeć się liniom zależności i napięć, sympatii i nienawiści, które budowały się i umacniały przez lata między bohaterami powieści. Można i trzeba spróbować odnaleźć swoje własne znaczenie tytułu powieści, bo jest ono w tym wypadku znamienne.