Czas Niepogody recenzja

„Niech blask odegna ciemność, a noc ulegnie pod dniem, księżycem słońce zawładnie i dobro zwycięży nad złem. Wybacz nam, Panie Światła, do ciebie zwracamy się, gdy Pani Noc precz odejdzie, a dobro zwycięży nad złem”.

Ta książka dość długo czekała na przeczytanie. Najpierw była przeze mnie odkładane na bok, później całkowicie o niej zapomniałam, jednak gdy już wzięłam ją w swoje ręce i zaczęłam czytać, przepadłam.

Zawsze powtarzam to, że bardzo lubię debiuty. Co prawda znawca fantastyki ze mnie marny, jednak świat, jaki stworzyła autorka i przedstawiła mi go w swojej powieści, był tak interesujący, że gdy już przeczytałam początek tej historii, nie mogłam się oderwać.

„Czas niepogody” to historia Sarune. Młoda, trochę naiwna, zapatrzona w wiarę, jaka była jej przekazywana od lat, zdaje się idealną akolitą. Jej wielkim marzeniem jest zostać siostrą Jutrzenki i służenie arcykapłance Słońca. Jednak wszystko to, w co Sarune od zawsze wierzyła, zdaje się chwiać w posadach, gdy wraz z wizytą arcykapłanki do wioski przybywają Tkacze – istoty zrodzone z mroku.

Nagle to, co miało być niezachwianą wiarą, zostaje zburzone, przez informacje, jakich dowiaduje się od Tkacza. Nic już nie wydaje się pewne. Czy tajemnicza istota nocy mówi prawdę? Czy to, w co tak bardzo wierzyła Sarune to tylko jedno wielkie kłamstwo?

***

Jak już wcześniej wspominałam, nie jestem żadnym znawcą fantastyki, jednak naprawdę ciężko byłoby nie docenić pracy włożonej w tą historię. Stworzenie własnego świata i bohaterów, którzy zaciekawią czytelnika na tyle, by chciał dowiedzieć się, jak dana historia się zakończy, jest już dużym sukcesem

Mnie ta historia zaciekawiała i to bardzo. Wciągnęła mnie, a czas z nią spędzony był jak najbardziej udany. Nie powiem, żeby mnie nie irytowała czasami główna bohaterka, gdyż jej naiwność i zaślepienie w wiarę były czasami nie do zniesienia, jednak im dalej w tekst, tym lepiej i pokazanie nam jak Sarune się zmienia, bardzo mi się podobało. Żałuję, że tak mało dowiedzieliśmy się o Tkaczach i z chęcią poznałabym ich dużo lepiej, jednak i bez tego, „Czas niepogody” jak najbardziej zasługuję na uwagę.

Bardzo podoba mi się styl autorki. Lekki i przystępny, dzięki czemu, nawet wymyślony przez nią świat poznawałam bez trudu. Intrygi, tajemnice, zakazane uczucia, sprawiały, że czytałam tę książkę z przyjemnością, i z ciekawością śledziłam losy jej bohaterów. Jeśli tylko zostaną wydane inne książki autorki, z pewnością po nie sięgnę, a wam, jeśli nie mieliście jeszcze okazji przeczytać, książkę „Czas niepogody” bardzo POLECAM:)