Czarna woda recenzja

*

Na początku Czarna Woda była pełna tajemnic, które wydawały się dość obiecujące. Gdzieś tam pojawiała się w mojej głowie myśl, że Hannah jest prawowitą spadkobierczynią Stanhope i ktoś z tego właśnie powodu usiłuje doprowadzić ją do szaleństwa. W treści zawsze był podtekst, ukryty w słowach. Wątki poboczne kryły się w fobii głównej bohaterki, a w miarę postępów w czytaniu aura tajemnic stawała się coraz ciemniejsza i bardziej klaustrofobiczna.

Współczułam Hannah, która wydawała się być całkiem sama, szczelnie pogrążona w swoich lękach, choć ich historia nie została dobrze przedstawiona. Nie podano też powodu pogarszających się relacji z jej ojcem. Naprawdę miało chodzić tylko o to, że Han rozmawia ze swoją siostrą? Przecież to bez sensu. I co, nagle po powrocie o wszystkim zapomniał?

Jestem bardzo rozczarowana tym thrillerem, ponieważ znam autora już od dawna i uwielbiam jego poprzednie książki. Brałam za pewnik, że nie inaczej będzie z Czarną Wodą, tymczasem niedorzeczność tego "uwięzienia" Hannah na Dawzy (żadne służby ratunkowe nie byłyby w stanie jej zabrać z wyspy? Serio?), jakieś dziwne i pokrętne tajemnice z przeszłości, które - zaznaczam - nie zostały wyjaśnione, wróżbiarstwo i siły nadprzyrodzone... tego było dla mnie po prostu za dużo.