Szklany tron recenzja

Przepis na sukces Sary Maas. Prawdopodobnie czary.

Z Sarą Maas mam burzliwe przejścia, a po "Dworze Cierni i Róż" zarzekałam się, że nie sięgnę po nic innego tej autorki. Tak, było tak złe. Jednak wiedziona nieznaną siłą (czary), zdecydowałam się dać szansę "Szklanemu tronowi". Bo a "nóż widelec". I działo się w tej książce. Działo się tyle, że zgubiłam szczękę i parę komórek mózgowych. Ale po kolei.

Główną bohaterką książki jest Celaena Sardothien, najsławniejsza zabójczyni Aldaranu, niesamowita, najlepsza i najbardziej śmiercionośna. Z obozu ciężkich robót wydobywa ją ktoś władny i zleca jej zadanie - ma stanąć do turnieju, który ma wyłonić przyszłego królewskiego obrońcę. I już od razu narzuca się pytanie: jaki król powierzyłby swoje bezpieczeństwo skazanemu zabójcy, w dodatku mając za eliminacje jedynie turniej umiejętności. Prosiłby się o poderżnięcie gardła. Ale przecież to Celaena, honorowa, piękna i uczciwa. Czego sie tu bać. Ach tak, jest płatnym zabójcą. No cóż, nikt nie jest idealny!

Jedziemy dalej.

A dalej okazuje się, że Celaena wcale nie dostaje wzrostem do swojej famy. To zakochana w fatałaszkach, szminkach i perfumach małolata, która pierwej kupi sobie suknię niż informacje czy broń. W żaden sposób nasza bohaterka nie pasuje do legendy zabójczyni Aldaranu. Lepiej bym wyobrażała sobie kogoś pokroju Rezkina z cyklu Kronik Mroku - Celaena to dziecko, które dodatku rozkochuje w sobie aż dwie osoby, które płożą się u jej stop. Bo piękna. Celaena jest płytka i nieskomplikowana i nie pasuje mi to ani trochę do jej przeszłości pełnej mroku, bólu i mordu. Zawsze uważałam, że przeszłość nas kształtuje. Jednak nie Celaenę.

Jednak najszybciej ta kolejka absurdu pędzi od połowy tomu. Zachowanie dziewczyny zaczyna przeczyć wszelkiemu treningowi czy wyszkoleniu. Celaena wsuwa cukierki, które „ktoś” zostawił na jej łóżku, podczas gdy różnorakie ciemne siły chcą wyeliminować ją z królewskiego współzawodnictwa, a tajemniczy morderca czeka na nią w nie mniej tajemniczych korytarzach za sekretnymi drzwiami. Ale cóż. To książę dał cuksy. Nie wypada pytać, ani zachowywać pozorów ostrożności.

Bardzo chciałam polubić tę książkę. I pomimo, że sam styl Sary Maas jest niezgorszy, to jednak ilość absurdów na metr kwadratowy jest zbyt ogromna. Może jestem za stara. W końcu to YA. Ale ja czytałam sporo bardzo dobrych YA, więc...