Czarci pył recenzja

„Czarci pył między swoimi okładkami kryje najstraszliwsze horrory, jakie możemy sobie wyobrazić. Nie demony czy upiory znane nam ze świata wyobraźni, lecz ludzkie słabości i nieszczęścia, które prowadzą ku czynom strasznym.”

Po takim opisie nie mogłam nie sięgnąć po tą książkę, jednakże bardzo ciężko mi się ją czytało. Sięgając po nią, spodziewałam się czegoś zupełnie innego.

Dla mnie ta książka, zawierająca sześć opowiadań (pięć krótszych i jedno dłuższe),  jest przesycona smutkiem, tragedią, bólem i wszystkim tym, co najgorsze w życiu. Cóż, można by rzec, że każde opowiadanie jest owiane tytułowym czarcim pyłem… Jest ciężka w odbiorze, nie da się ukryć. I bardzo przygnębiająca.

Pierwsze opowiadanie pt. "Bastard" strasznie mnie zasmuciło, drugie ("Poligon dzieciństwa") było wg mnie trochę pozbawione sensu… Z kolei "Asmodeusz"  był zupełnie oderwany od całości, ani trochę mnie nie wciągnął... Nieco się wynudziłam, czytając opowiadanie pt. "Dziecięcy kapłan", myślę, że całą historię dałoby się zmieścić na mniejszej liczbie stron.

 

Książka ta w żadnym razie nie stanowi rozrywki, nie da się jej przeczytać jednym ciągiem. Ja po każdym skończonym opowiadaniu musiałam ją odłożyć, czasem na kilka dni. Opornie szło mi czytanie, bo ten cały smutek wsiąkał we mnie i w moje myśli.  Wolę jednak bardziej pozytywną literaturę… Uważam, że w naszym codziennym życiu dość jest przykrości i dramatów, więc  w książkach szukam czegoś zupełnie przeciwnego. 

Ogólnie, niestety, ale nie polecam. Trzeba mieć wysoki próg wrażliwości na ludzką krzywdę, by ot tak „Czarci pył” przeczytać. Tylko dla odważnych i odpornych. Bo ciężko jest przejść obok tej książki obojętnie, skłania do refleksji, ale też – w moim przypadku tak było – odbiera odrobinę radości z życia. 

Przepraszam Autora, książka może jest świetna, jednak ze względu na tematykę i treść, nie sięgnęłabym po nią raz jeszcze… Nie zaiskrzyło...