Wrzos recenzja

Ta okładka wręcz do mnie krzyczała. Jest przepiękna!
Autorką grafiki jest Teresa Wieczorkowska, tak jak i do poprzednio pokazywanej "Między ustami a brzegiem pucharu".

Pewnie sobie pomyślicie, że to romans, ale nie, nie on jest tutaj przewodni, bo Maria Rodziewiczówna w swoich książkach pokazuje tło społeczne czasów, które dobrze znała. Jeżeli przy okazji pojawia się romans i miłość, to jest on zawsze po coś, ale nie po to, by stać się rozrywką.

W czasach, w których żyła Autorka bardzo często dochodziło do ustawianych małżeństw, gdzie nie liczyło się uczucie, a korzyści jakie może przynieść wstępującym w taki związek i ich rodzinom. Jakie korzyści zatem mieli nasi bohaterowie, Kazia, ziemianka i warszawski bawidamek Andrzej?

Ona, zakochana w innym musi podjąć trudną decyzję. Jej narzeczony od kilku lat nie daje znaku życia, a ona nie jest mile widziana w domu swego ojca, bo ten po śmierci jej matki sprawił sobie drugą żonę, która dziewczynie nie daje żyć. Korzysta zatem z propozycji starego Sanickiego, który koniecznie chce ją ożenić ze swoim synem i po cichu liczy, że ten mając w domu taki skarb zaprzestanie romansów. Nic bardziej mylnego. Co prawda Andrzej przystaje na ten mariaż, by dorwać się do spadku, ale zarówno przed ojcem, jak i przyszłą żoną nie ukrywa, że nie zamierza zrywać z dawnym życiem. Kazimierze to jednak nie przeszkadza, bo chce oddalić się od macochy, a tu może trafić w miejsce, gdzie choć w teściu będzie miała oparcie i życzliwość.

Kazia nie znalazła szczęścia wyrwana ze wsi, którą kochała. Wrzucona w nowe środowisko, w którym panuje wszechobecne wścibstwo, obłuda i fałsz, a wszyscy żyją skandalami, plotkami i pozorami nie przyniósł jej spodziewanego wyzwolenia.
Poświęciła się więc działalności charytatywnej, a słowo poświęciła, należy traktować dosłownie.

Kto chce posmakować zwyczajów przedwojennej, jeszcze pod zaborami, Warszawy? Kto wyobrazić sobie panie w pięknych sukniach, panów zawsze eleganckich, konie na ulicach i przejażdżki po parku? A może zapełnione gwarem salony i bale, a dla kontrastu rynsztokową nędzę i zarazę?
Polecam sięgnąć po klasykę!