Światłoczułość recenzja

"Historia, która domagała się, by ją opowiedzieć.
Narrator, który czekał, aż zjawisz się, by jej wysłuchać.
I ona. Dziewczyna, w której wszyscy się gubili,
lecz on jeden się w niej odnalazł.

"Światłoczułość" to przejmująca wędrówka przez czas, której nie sposób przerwać, każdy kolejny zakręt jest bowiem jak zaproszenie do nowego świata, który chcemy zgłębić.

To opowieść o dziecięcej i dorosłej wrażliwości w obliczu największych okropieństw ludzkości, o sile wspomnień, które potrafią ukształtować całe życie. To także pean na cześć nie tylko literatury, ale także naszego prywatnego układania liter w słowa, a słów w zdania. Dla Jakuba Jarno mają one tę piękną właściwość, że potrafią przetrwać naszą pamięć i nas samych." ( opis)

Opis jest tak piękny, i podobnie jak okładka, ujmujący w swej prostocie, że musiałam wam go tu pokazać... Zresztą nie tylko opis i okładka, zasługują na brawa. To, co autor zawarł w swoim debiucie, powala na kolana. I te niby proste historie trzech osób, są naładowane takim ładunkiem emocjonalnym, że dotykają duszy.... Tyle mądrych słów, przemyconych wartości, pytań, refleksji. Autor ma pierwszym miejscu postawił tu na uczuciach - głównych bohaterów: Mateusza, Jana, Anny - ale nie tylko, bowiem postaciom drugoplanowym również poświęcił tu miejsce. Ich kreacja była perfekcyjna - tzn z ludzką odsłoną życia, naładowanego bólem, cierpieniem, ale też łagodnością i subtelnością. Autor nie boi się trudnych, mocnych czasem też brutalnych wątków, ale opisuje je z niebywałą delikatnością, subtelnością. Narracją operuje pięknym językiem, dając czytelnikowi to, co najważniejsze, czyli emocje. Ogółem - historia niełatwa, a z drugiej strony prosta, naładowana emocjonalnie, wyrażająca głębokie prawdy i mądrości życiowe, często przez nas nieuświadomione.. Warsztat twórczy pisarza - niebywały, znakomity! Dla mnie tą książka ma w sobie same plusy. Choć myślę, że nie każdy będzie potrafił ja docenić. Literatura piękna jednak ma to do siebie, że do najłatwiejszych nie należy, jednak ja takich powieści potrzebuje - w pewnym sensie leczą duszę...
Polecam