Światłoczułość recenzja

Jakże ON pisze...
Jakże ON pięknie snuje powieść o dwójce ludzi, którzy są, zaraz znikają. Znowu są, by zaraz się rozstać... Łapią się za ręce, a za chwile piszą do siebie listy, mówią w nich o wszystkim... Słowa są i znikają.

I te ich myśli, ta tęsknota, jakże to ulotne wszystko w tej powieści.

Poznają się jako dzieci, na łące. On pasie zwierzęta wyprowadzone z domu, ona przyszła skądś z krowami, przystanęła, narobiła szumu swoim byciem i zachowaniem i jakimś niedopowiedzeniem. I poszła, ale wróciła. I on, on pasący swoje zwierzaki i ona i ich zrozumienie i tajemnica. Lecz los nieuchronnie szykuje łzy i niesie śmierć. I ona wie, co robić. Nie idź tam... - mówi. Nie teraz. Nie idź i nie patrz...
I uciekają razem, bo życie jest cenne, jak nigdy dotąd. Nagle to życie jest jedyną rzeczą, którą mają. Brzuch burczy z głodu, oczy zachowują czujność. Trzeba baczyć na ludzi, na obcych. Unikać ich. Szukać schronienia. Ale mają siebie, aż nagle...
i to nagle zmienia wszystko...
ponownie zmienia ich życia teraz już bez drugiego obok. Dłonie puste, nie ma kogo trzymać. słychać tylko własne kroki i własny oddech. Ona ju bez niego, on bez niej.
I zaczynają się słowa spisane na kartkach, zaczynają się listy, które krążą, które mówią i które są potrzebne. Oni ich potrzebują, bo w nich wszystko jest o nich, o marzeniach, o planach, bo póki żyją to życie jest i to wszystko ma sens, wszystko to, co skrywają w głowach.
Jest wojna, bezradność i tęsknoty coraz więcej.
I listów. Tych też jest coraz więcej. I nawet jeśli on nie czyta, to ona pisze, bo tego potrzebuje. Wyrzuca to, co nie chce przejść przez gardło. Pisze o tym, o czym milczy. Te słowa dają wiarę i nadzieję na cokolwiek. nawet na nastanie następnego dnia. pisze o uczuciach, o zmysłach i emocjach. pisze o łzach i wzruszeniach... On też, ale coraz bardziej pragnie jej. pragnie ujrzeć jej twarz i ją. lecz los nie sprzyja. pozmieniały się adresy, ludzie mają inne twarze i słowa w ustach. ludzie mają inne oczy. Te oczy najczęściej mówią "odejdź". Dlatego spuszczasz głowę, przepraszasz i znowu chowasz się w listach. w nich żyjesz i w nich patrzysz na ludzi całym sobą.

Jakub Jarno - jakże on pięknie snuje powieść po stronach tej książki. Jakże misternie rozkłada delikatny welon słów i ludzi i emocji. ŚWIATŁOCZUŁOŚĆ staje się bliska duszy. Czytasz nie masz siły przestać, bo tą książkę nie sposób odłożyć. z nią się spajasz. z jej bohaterami szczególnie. jesteś i nim i nią jednocześnie. przenikają się w tobie ich słowa, lata prą do przodu. Aż nadchodzi starość i spotkanie i nic już nie jest takie, jak wcześniej.

ty sam, po ŚWIATŁOCZUŁOŚCI jesteś innym kimś, kto pod powierzchnią skóry czuje więcej. więcej ciebie jest ... bo zamieszkuje w tobie ta powieść

przepiękna, niesamowita, na wieczność

#agaKUSIczyta