Punk 57 recenzja

Historia Mishy i Ryen jest dosyć specyficzna. Książka znajdzie swoich zwolenników, jak i przeciwników. Coś nowego ? Nie. Każda historia taka jest. Nie ma książki, która podoba się wszystkim, no chyba, że "Mały książę", ale coś czuję, że zaraz znajdzie się ktoś, kto powie: "ja nie lubię tej książki".
.
"Punk 57" opowiada historię dwójki, z pozoru nieznajomych, ludzi. Dlaczego z pozoru? A dlatego, że "znają" się od lat, wiedzą o sobie prawie wszystko i przede wszystkim sobie ufają, ale niestety nie na tyle, by chcieć/móc umówić się na spotkanie.

Co się stanie, gdy do tego spotkania, w końcu dojdzie? Czeka ich wielka miłość i klasyczne "żyli długo i szczęśliwie", a może dostaną tylko rozczarowanie, smutek i łzy?
.
"Zamknij oczy. Nie ma tutaj nic, co można zobaczyć."
.
Ta historia niesamowicie wciąga. Siadasz, czytasz i kończysz dopiero, jak przewrócisz ostatnią stronę. Autorka starała się zaskoczyć. Z pozoru znane pobudki głównego bohatera czy bohaterki, z czasem nabierały innego, myślę, że głębszego znaczenia. Mam z tą książką problem, bo całość, jako historia bardzo mi się podobała, ale niektóre sceny i sytuacje nie pasowały mi do tej historii.
Byłam też trochę zawiedziona bo dwóch rzeczy/wątków domyśliłam się od razu, więc mój entuzjazm opadł.
Ale...
Nie mówię, że autorka niczym mnie nie zaskoczyła, bo zaskoczyła i to nawet kilka razy. Czytając ostatnie rozdziały, miałam oczy szeroko otwarte i bardzo byłam zdziwiona, bo spodziewałam się wszystkiego, ale nie tego, co się wydarzyło. Zakończenie bardzo mi się podobało i zdecydowanie mogę polecić tę książkę wszystkim, którzy lubią romans z nutką dramatu.
.
Dziękuję @wydawnictwoniezwykle