Córka żywiołu recenzja

W ramach odmiany postanowiłam przeczytać książkę nieznanej mi zupełnie autorki Fallon Leigh. Jako że jestem wzrokowcem, piękna okładka przykuła na tyle moją uwagę, że sięgnęłam po książkę kierowaną do nastolatków. I cóż się kryje za piękną fasadą? A chała. Historia banalna, oklepana i sztampowa do bólu. Świat czarno – biały i jednowymiarowy, nijacy bohaterowie i takaż opowieść.
Nastolatka Megan, przenosi się wraz z ojcem ze Stanów do, a jakże, magicznej Irlandii. Natychmiast zdobywa nowe przyjaźnie i od pierwszej chwili tajemnicza siła i namiętność pcha ją ku niebywale przystojnemu i również tajemniczemu Adamowi. Ówże przystojniak wraz z dwójką rodzeństwa oraz Megan na dokładkę stanowią wcielenie czterech ziemskich żywiołów: ognia, wody , ziemi i powietrza. Jeśli ich siły zostaną w odpowiedni sposób połączone Ziemia zyska możliwość odbudowy tak, aby niszczycielskie żywioły, nigdy już jej nie pustoszyły.
Jak to zwykle bywa, siły zła walczą z mocami dobra, a miłość zostaje wystawiona na próbę. Historia nie zawiera żadnych niespodziewanych zwrotów akcji, jest tak przewidywalna, że wiadomo jak się zakończy. Miłosny wątek kierowany jest, moim zdaniem, do romantycznych 12 letnich dziewcząt, marzących o trzymaniu się za rękę i wtulaniu w chłopięce ramiona przystojnego Adonisa. Bohaterowie są płytcy i nijacy, niewiele o nich wiemy, o charakterze, upodobaniach, przemyśleniach historii. Opisów zabrakło całkowicie co jeszcze bardziej książkę zuboża. Autorka nie potrafi budować akcji, sterować emocjami, nastrojem, tak aby wciągnąć czytelnika, wzbudzić w nim uczucia.
Jednym słowem, dawno nie czytałam tak złej książki.