Córka recenzja

"Wierzę w codzienną pracę i w to, że trzeba się starać, odnosić się do wszystkiego uprzejmie, próbować być dobrym człowiekiem." (str.286)
To już niestety ostatnia część sagi norweskiej. Najwięcej miejsca Autorka poświęciła Torunn, która nie może dojść do siebie po śmierci Margido. W dalszym ciągu modernizuje gospodarstwo. Na podwórku zgodnie z życzeniem dziadka pojawił się nowy maszt flagowy. Czuła się bardzo samotna, odkąd odszedł jej wujek. Całe jej życie było ucieczką przed ludźmi i ich problemami. Nigdzie nie potrafiła zagrzać na dłużej miejsca. Zrozumiała, że jej bezpieczną przystanią jest gospodarstwo. Tutaj robiła co chciała, podejmowała decyzje i odnalazła samą siebie.

Postanowiła zmienić nazwisko na Neshov, czym zszokowała swoją matkę i relacje na jakiś czas zostały zerwane. Pracowała nadal w przedsiębiorstwie pogrzebowym, skupiając się na robieniu zdjęć z pogrzebów i tworzeniu albumów. Często wspominała zmarłego wujka. Bardzo wiele dla niej znaczył. To w końcu w jego firmie rozpoczynała nowy etap życia. Powoli i systematycznie wiła sobie gniazdko, wkładając w to serce i wykonując większość prac własnym sumptem, własnymi siłami i pomysłami. Jej dawny przyjaciel przywozi kolejnych "domowników" na farmę. Duże znaczenie mają dla niej relacje z psem, którego podebrała dawnemu chłopakowi.

Ma dobre relacje z dziadkiem, opiekuje się nim, robi mu zakupy i rozmawia. Wreszcie pojawia się w jej życiu mężczyzna, na widok którego jej uśpione serce ożywa. Jednak pozory bywają mylące. W jej otoczeniu jest ktoś, kto ją całe życie kochał, wspierał i pomagał. Dopiero po długim czasie zdała sobie z tego sprawę. Miała też dosyć samotnego życia, ucieczek i obaw, że ktoś ją zrani.
Jej relacje z Erlandem nadal były skomplikowane, choć zapowiedział się z całą rodziną do odwiedzin. Wizyta siedmioosobowej rodziny wprowadziła trochę zamieszczania w gospodarstwie. Wszyscy dorośli podziwiali zmiany jakie w nim zaszły. Odwiedziny wbrew jej obawom okazały się bardzo udane. Wszyscy w dobrej atmosferze spędzili czas.

Dziadek nadal był szczęśliwy w domu opieki. Odważył się nawet go opuścić, by zobaczyć niespodziankę przygotowaną przez wnuczkę. Żył w swoim zamkniętym świecie nikt się do niego nie wtrącał i nie pomiatał nim. Czekało go miłe spotkanie, które pozwoliło mu wrócić do szczęśliwym młodzieńczych lat.