Autor: @jagodabuch ·2 minuty

2022-05-30

Skomentuj

16 Polubień

Z twórczością Bartosza Konopnickiego spotykam się po raz drugi. Jakiś czas temu miałam okazję przeczytać "Wagony do ciszy", które zrobiły na mnie pozytywne wrażenie.

Dziś mam przyjemność zapoznać się z tomikiem poezji "Jak te manekiny”, w którym autor stara się odpowiedzieć na pytanie „dlaczego wszyscy muszą być szczęśliwi". I nie tylko na to. Pisze o codzienności życia, przemijaniu oraz naszej nieprawdziwości w bardzo osobisty sposób. Skłania do zatrzymania się w biegu, refleksji i wyciągnięcia wniosków.

Autor ukazuje w swych wierszach smutek, cierpienie, ból i rozpacz, a popełniane "błędy minionych lat", które "ciążą jak porzucone plany" dają nam wciąż o sobie znać. Nie możemy ich naprawić, ani zapomnieć. Musimy się nauczyć z nimi żyć. Czujemy się z każdym dniem coraz bardziej samotni, niedołężni i coraz częściej mówimy o śmierci:

"teraz jesteś w bezczasie

my dalej gadamy do ciebie

o rzece codzienności

nowych zmarszczkach

i zbyt wielu siwych włosach".

Uzmysławia nam, że "czas zabija bezceremonialnie", jest okrutny i bezwzględny. Nasze życie staje się tylko wspomnieniem, czasem dobrym, czasem nie:

„wcześniej mówiłam

jakoś to będzie

złudzenia schowane do kieszeni

ty jeszcze jesteś

mnie już nie ma”

Do tych pozytywnych wspomnień chętnie wracamy, tak jak i starych fotografii, które są dowodem naszego istnienia i niekoniecznie szczęśliwego życia. Przez większość życia jednak pędzimy, na nic i dla nikogo nie mamy czasu. Praca, dom, dzieci. I po co?

Życie ucieka i nikt go nam nie zwróci. Relacje międzyludzkie się zacierają i coraz bardziej brakuje nam słów, aby wyrazić swój ból.

„coraz słabsze

naczynia krwionośne

relacji z innymi

coraz ciszej”

Gdzie popełniliśmy błąd? Co zrobiliśmy nie tak?

W dzisiejszych czasach trudno też o zrozumienie i coraz trudniej jest nam być przez to szczęśliwym człowiekiem. I jak to mówi autor "życie to jednak gorzka sprawa". I nie sposób się z tym nie zgodzić.

Serdecznie polecam Wam tomik poezji Bartosza Konopnickiego, który jest przepięknie wydany w skrzydełkowej zielonej oprawie, która daje nadzieję, że może coś się w naszym tak krótkim życiu zmieni „wypatruję pierwszej jaskółki, która ponoć zwiastuje wiosnę.”

Poczujcie tę naszą sztywność, ból istnienia oraz powspominajmy czasy, w których byliśmy szczęśliwi i choć na chwilę się zatrzymajmy, by nie stać "jak te manekiny", pomijani w naszej codzienności.

Za możliwość zapoznania się i zrecenzowania tomiku poezji serdecznie dziękuję Wydawnictwu Oficynka oraz autorowi Bartoszowi Konopnickiemu.

Moja ocena:

Data przeczytania: 2022-05-25

× 16 Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Jak te manekiny

Bartosz Konopnicki

9/10

Coraz trudniej o autentyczność. W świecie, w którym życie toczy się na autopilocie, a ludzie zdają się manekinami na wystawach sklepowych, coraz bardziej brakuje słów mogących wyrazić emocje, ból istn...

Komentarze

Jak te manekiny

Bartosz Konopnicki

9/10

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Pozostałe recenzje @jagodabuch

Miłość, przesądy i los: życie w cieniu paktu z Dziewanną

"Leśna obietnica" autorstwa Patrycji Żurek to powieść pełna emocji, skomplikowanych relacji i mistycznych wierzeń, która wciąga czytelnika w trudną rzeczywistość powojen...

Recenzja książki Leśna obietnica

Hospicjum pełne cierpienia – brutalna prawda w „Wolontariuszu”

"Wolontariusz" Adama Czyża to powieść, która porusza temat często pomijany w literaturze – realia opieki hospicyjnej, a właściwie horror, jaki może się za nią kryć. Auto...

Recenzja książki Wolontariusz