W Chinach jedzą księżyc recenzja

 Co innego wybrać się w nieznane kraje, by poznawać kulturę i zwiedzać, choćby kilka miesięcy dane miejsce, a czym innym jest osiąść na dłużej w nieznanej i mało zrozumiałej dla nas przestrzeni. Nie tylko brak podpory w postaci bliskich, krewnych i znajomych od lat ludzi, tych samych sąsiadów, ale mierzenie się co dnia z obcością kultury regionu, języka, brakiem przynależności do społecznej enklawy. Nie wyobrażam sobie takiego testowania na sobie i rodzinie. Bo to już nie jest tylko poznawanie nieznanej przestrzeni, ale własnej elastyczności i umiejętności przeżycia w odmiennym folklorze diametralnie różnym od zachodniego trybu życia. Tak sobie myślę, że to co na początku było by przyjemną odmianą z czasem doprowadzałoby mnie do szału. Zresztą podobnie jak autorkę tej opowieści, bo decydując się na mieszkanie w starym budynku, poza obszarem gdzie zwykle zamieszkują cudzoziemcy, ona i jej rodzina musi borykać się z trudnościami o jakich woleli by nawet nie słyszeć.
 
 Przeprowadzka z Hamburga do Szanghaju miała posłużyć jako krótkoterminowa przerwa w zbyt poukładanym i przewidywalnym życiu państwa Collee. A skoro nadążyła się okazja to czemu by nie spróbować tej przygody? Przy czym nie jest to podyktowane jakimś uwielbieniem, czy choćby zainteresowaniem Chinami i chyba stąd tyle narzekania i podkreślania, że "aha, to chińskie więc szybko przestanie działać, rozpadnie się itp." Osobiście nie widzę nic dziwnego w tym, że Chińczycy jako naród wielce produktywny wolą korzystać z własnych narzędzi niż wytworów europejskich marketów. I to bynajmniej nie oni wychodzą jako nieumiejętni do nawiązywania kontaktów z obcymi tylko ten, kto przyjeżdża do ich kraju nieprzygotowany w ogóle na zderzenie z azjatyckimi realiami. Z jednej strony chęć integracji z miejscowymi, a z drugiej ciągłe podkreślanie Miriam, że "oni" są dziwni. Na szczęście im dalej podążamy za narratorką tym jest lepiej. Może to taki szok kulturowy i stąd tyle narzekań i pokazywania na każdym kroku, że to co europejskie jest lepsze. Dlatego nigdy nie rozumiałam po co ktoś się przenosi w części świata, których nie jest w pełni świadom z czym może się spotkać. Jednak Szanghaj i jego mieszkańcy okazali się na tyle wspaniali i interesujący, że Autorka w końcu wciągnęła się w życie miejscowych. 
 
 To co jest największą zaletą tej pozycji to lekki i zabawny sposób przedstawionych relacji. Nie można tu mówić o obyciu i dogłębnym studiowaniu meandrów chińskiej kultury, a jedynie opisywaniu przeżyć codziennego dnia, gdzie zwykłe czynności mogą przyprawić nieprzygotowanego cudzoziemca o poważny zawrót głowy.  Czy książka odkryła coś nowego przede mną? Nie, ale daje znowu inne spojrzenie na obraz Chin, tym razem z punktu widzenia totalnego laika nie przygotowanego na zetknięcie z tą cząstką świata i jego odmiennością.