Spółka Antymagiczna i nawiedzony dom recenzja

Książka przyciągnęła mnie przepiękną okładką. Obiecywała coś lekkiego i zabawnego. Następnie przeczytałam opis, który wydał mi się zachęcający. Obiecywał opowieść o nadprzyrodzonych mocach. Uznałam, że to coś w moim stylu. Dodatkowo jest to powieść polskiej autorki, a to już przyciągnęło mnie ostatecznie. Trzeba dawać szansę rodzimym twórcom!

Spółka Antymagiczna i nawiedzony dom opowiada o dwóch przyjaciółkach, którzy założyli firmę. Jej głównym zadaniem jest zwalczanie wszelkich złowrogich sił nadprzyrodzonych. Powieść rozpoczyna się z grubej rury, a dokładniej od błotnistego deszczu, który pada na miasto. Jest on oznaką wielkiego smutku, a dokładniej tego, że ktoś jest męczony przez Nocne Mary i to dręczenie przyjęło olbrzymie rozmiary. Panowie wiedzą, że wkrótce ktoś przyjdzie prosić ich o pomoc i nie mylą się, a początkowo pozornie łatwe zadanie, okazuje się być niebezpiecznym wyzwaniem.

Początkowo książka bardzo mi się podobała. Jak już wspomniałam, bardzo szybko się rozkręca. Jesteśmy od razu wrzuceni w wir wydarzeń, co uważam za olbrzymi plus. Nie było tutaj problemu z zagubieniem się w wydarzeniach czy niezrozumiałością świata. Wszystko jest przystępna i przejrzyste. Bohaterowie są bardzo wyraziści. Każdy ma swoje własne cechy charakteru, a postacie wzajemnie się uzupełniają. Niektóre z ich przywar są mocno wyolbrzymione, ale to tylko dodaje uroku książce.

To, co może niektórych zaciekawić najbardziej, to smoki. W tej powieści mamy smoki, które inspirowane były kotami. Przypominają je z wyglądu (poza tym, że mają skrzydła i zieją ogniem), a do tego również zachowują się jak one i miauczą. Smoki mogą się powiększać i służyć jako transportu dla ludzi oraz pomniejszać i wtedy są zwierzątkiem domowym. Ich płomień spala tylko to, co smok chce spalić i jest skuteczną bronią w walce z demonami i innymi duchami.

Niestety powieść ma też swoje wady. Tak, jak ekspresowo się rozkręciła, tak później zaczęła mi się dłużyć. Miałam wrażenie, że niektóre rzeczy są wrzucone na siłę i nie są potrzebne. Tak, jakby autorka chciała, żeby książka była dłuższa i specjalnie ją przeciągała. Dogryzanie się naszych bohaterów było zabawne na początku, ale wiadomo – co za dużo, to nie zdrowo. W pewnym momencie też już miałam tego dosyć i po prostu oczekiwałam końca. Szkoda, bo opowieść jest naprawdę bardzo fajna, tylko niestety według mnie troszeczkę za długa.