Fuga dwojga serc recenzja

“Zmroziło mnie w reakcji na jego słowa i ten gniewny wyraz twarzy. Znów poczułam się skarcona i zastraszona, jak wtedy, gdy byłam małą dziewczynką.”

Fuga dwojga serc to kolejna literacka perełka A.B. Obarskiej, której twórczość już od dłuższego czasu śledzę – i wysłuchuję – w formie audiobooków. Jej historie mają w sobie coś niezwykle prawdziwego, co doskonale oddaje życie na wsi: pełne zależności, plotek i obłudy, która, jak zwykle, „wyłazi z każdej chałupy”.

W tej powieści autorka ponownie zabiera nas do małej, dusznej społeczności, gdzie wszyscy o wszystkich wiedzą, a bohaterowie muszą zmierzyć się z przeszłością i teraźniejszością.

Daria, powracając po latach do rodzinnego domu, zostaje wplątana w zaskakujące wydarzenia, które nie tylko przypominają jej, dlaczego kiedyś uciekła, ale także stawiają przed nią zupełnie nowe wyzwania. Szczególnie interesująca jest jej relacja z Mateuszem – tajemniczym organistą, który, choć nie zawsze postępuje uczciwie, zdobywa sympatię czytelnika swoją nieporadnością i próbami odnalezienia siebie w tym skomplikowanym świecie.

Historia, choć pełna humoru i uroku, porusza także poważniejsze tematy – konieczność dokonywania wyborów, konfrontację z przeszłością oraz poszukiwanie harmonii w życiu. A wszystko to dzieje się przy akompaniamencie fug Bacha, które nadają fabule wyjątkowego klimatu.

Duet lektorów, Jan Marczewski i Karolina Kalina-Bulcewicz, wykonał fantastyczną pracę, oddając charakter bohaterów i emocje ukryte w dialogach. Dzięki ich interpretacji wiejska codzienność, z całą swoją hipokryzją i szczerymi momentami, staje się niemal namacalna.

Jeśli cenicie książki, które potrafią jednocześnie bawić i skłaniać do refleksji, Fuga dwojga serc z pewnością Was nie zawiedzie. To opowieść o codzienności, ludzkich słabościach i chwilach, które trzeba celebrować, bo przecież – jak mówi autorka – liczy się tylko dziś.

“ - A wy, kochani, poznaliście się w kościele? — Proboszcz chyba chciał podtrzymać rozmowę, więc pytał. W duchu parsknęłam śmiechem, gdy przypomniałam sobie nasze spotkanie, które rzeczywiście miało miejsce w kościele. Ciekawe, jak by zareagował, gdybym powiedziała, co wtedy narobił Mateusz.”