Nasze małe kłamstwa recenzja

Życie Marianne jest idealne. Mąż chirurg, trójka dzieci uczęszczająca do prywatnych szkół, ogromny dom wyjęty prosto z katalogu. Czego chcieć więcej? Albo co zrobisz, kiedy na horyzoncie pojawi się widmo (czytaj: "koleżanka" z pracy twojego męża) utraty wszystkiego, co masz?

Thriller Sue Watson w 100% zasługuje na przymiotnik psychologiczny. Mamy tutaj całkowicie pokręconą, toksyczną relację małżeńską. Marianne to przykład kobiety, która nie potrafi (nie chce?) wyjść z wyniszczającej relacji z Simonem. Kiedy ją poznajemy, jest kobietą całkowicie podległą mężowi, to on mówi, co może robić (a może tylko sprzątać, gotować i odbierać dzieci ze szkoły) i z kim się spotykać. Marianne oczywiście się z nim zgadza, bierze na siebie winę w najbardziej absurdalnych kwestiach, bo Simon mówi, że to jej wina. Jej samoocena i poczucie własnej wartości są równe zeru. Jednak mimo wszystko największą obawą kobiety jest to, że mąż odejdzie do innej i zabierze jej dzieci. Dlatego, kiedy dowiaduje się o nowej współpracownicy męża, robi wszystko, aby dowiedzieć się czy relacje, które ich łączą, są jedynie zawodowe. Marianne wpada w pewien rodzaj paranoi, a Caroline staje się jej obsesją.

Oczywiście Simon to typowy przykład partnera toksycznego, radość sprawia mu znęcanie się nad żoną w sposób psychiczny oraz fizyczny. Jest manipulatorem, który osacza swoją ofiarę, uzależnia ją od siebie. Na zewnątrz idealny, kochający mąż, a w czterech ścianach tyran. Aby zyskać jeszcze większą kontrolę nad Marianne doprowadza ją na skraj załamania nerwowego i otumania tabletkami. Wtedy może żonglować nią, jak tylko mu się podoba.

Cała historia przedstawiona jest z perspektywy Marianne. Przez 3/4 książki temperatura jest powoli podgrzewana. Nie dzieje się nic spektakularnego, jedynie wraz z bohaterką odkrywamy nowe dowody na niewierność męża i zgłębiamy się w jej psychozę. Istotne tutaj są wspomnienia Marianne, która przypomina sobie przeszłość z Simonem, jaki był na początku, z jakimi problemami borykali się wcześniej. To daje Nam pełny obraz sytuacji. Sprawia, że w pewnym momencie sami nie wiemy, komu można wierzyć. W końcówce pojawia się zwrot, którego koniec był dla mnie zaskoczeniem.

Jest to przede wszystkim książka o tym, co matka jest w stanie zrobić, aby zapewnić swoim dzieciom kochający, pełny dom, ale również o tym, że rodzina budowana na kłamstwach, iluzji, toksycznej, wyniszczającej relacji nie może być szczęśliwa.