Ciemność recenzja

Regres musiał w końcu przyjść. Zespoły rockowe mają syndrom drugiej płyty, czyli po świetnym debiucie przychodzi album słabszy, a potem to już tylko alkohol, narkotyki i życie z ZAIKS-u. Jozef Karika się na to nie łapie, bo dwie jego poprzednie powieści: Strach i Szczelina były świetne.

Ok, rozmyślam sobie dalej, bardziej biblijnie: "i podłubał krytyk w nosie i rzekł: po dwóch książkach tłustych, musi nastać książka chuda". Znowu nieprawda. Ciemność jest równie dobra, co poprzednie powieści sympatycznego Słowaka, z tym zastrzeżeniem, że jest od poprzedniczek znacznie, znacznie bardziej krwawa...

Serialowy scenarzysta, mniejsza z imieniem, zdolny, ale lekko pierdołowaty, postanawia przed świętami bożego narodzenia, wyrwać się z miasta i samotnie spędzić trochę czasu w górskiej chacie: powłóczyć się z plecakiem, trochę popisać - generalnie odpocząć do ludzkiego towarzystwa, a w szczególności od upierdliwej i roszczeniowej żony Natalii. Nie trzeba dodawać, że w chacie komórka ma tyle zasięgu, co kot napłakał, prąd jest z generatora jak akurat ma humor i działa, a najbliższe ludzkie osiedle przyjemniej dwie godziny drogi piechotą.

Tysiąc horrorów o tym czytałem?

No dobrze, a co powiecie na to, że w pewnym momencie (zaraz na początku książki, więc żaden to spolier) nasz scenarzysta traci wzrok? Całkowicie. Podniósł sobie Jozef Karika poprzeczkę? Według mnie tak, i to bardzo, ale co ważniejsze - przeskakuje nad nią w dobrym stylu.
Całość (niedługiej) książki, to monolog głównego bohatera. Kryzysowa sytuacja, jaka go dotknęła, stała się pretekstem do podsumowania dotychczasowego życia, uporządkowania sobie pewnych spraw. Bohater, jak to u Kariki, to zwykły facet po trzydziestce, pełen wad i kompleksów, starający sobie jakoś radzić w życiu - zakompleksiony i uzdolniony konformista, no i jak to u Kariki w pewnym momencie tama pęka.
Nasz scenarzysta oczywiście nie siedzi z założonymi rękami i nie rozpacza nad swoim losem, o nie, on stara się za wszelką cenę, między innymi przy pomocy sarkastycznego poczucia humoru, przetrwać i stąd właśnie bierze się wiele drastycznych scen w Ciemności, resztę doczytajcie sami, ale ostrzegam - chwilami jest naprawdę brutalnie.

Nie będę ukrywał. Jestem fanem twórczości Jozefa Kariki. Według mnie Słowak odświeżył gatunek powieści grozy, do tego w każdej swojej książce tworzy niepowtarzalny klimat, w każdej zaskakuje czytelnika nie tylko treścią, ale i formą i jeśli czytaliście dwie poprzednie jego powieści i podobały się wam, to Ciemność również polubicie,jeśli nie, to możecie sobie lekturę darować, a jeśli zobaczyliście Ciemność gdzieś na półce w księgarni i zastanawiacie się czy przeczytać, to według mnie lepiej zacząć, od którejś z dwóch poprzednich powieści.