Emigrantka z torebką Louisa Vuittona recenzja

Lubię czytać wspomnienia osób, które wybrały życie za granicami polski. Uważam, że w odbiorze miejsc, zwyczajów i kultury obcego regionu jest wiele prawdy. Na pewno brakuje "lukru i świecidełek", które nagminnie spotykamy w przewodnikach. Tam, wszystkie jest Naj.

Autorka, Anna Sławińska, wyjechała do Paryza jako absolwentka dziennikarstwa. Miała przed sobą konkretny cel. Zarobić duże pieniądze. Na szczęście finanse nie przesłoniły jej pola widzenia.

W maleńkiej książce Polska odkrywa zarówno plusy, ale przede wszystkim minus swojej emigracji. Podążamy za nią krok w krok i obserwujemy życie bogaczy z Rosji, u których Anna sprząta, gotuje. Jest kobietą która właściwie robi wszystko w domu-pałacu.

Dość szybko wyobrażenia o wspaniałym Paryżu, miastu świateł, elegancji i mody przesłania autorce codzienność: rosnące wymagania rosyjskiej rodziny i tęsknota za krajem. Gdy dochodzi do ataków terrorystycznych, dziennikarka przeżywa wielkie emocje, ogromny strach i przerażenie.

Tę część wspomnień, uważam za najlepszy fragment książki. Jest w nim ta prawda przez duże „P”. Momentami czułam się tak, jakbym to ja podróżowała z autorką paryskim metrem i to we mnie potęgował się strach, że wysiadałam razem z Anną na najbliższej stacji, aby tylko uciec jak najdalej od wybuchu bomby.

Swoiste credo życiowe zamieściła autorka w końcówce wspomnień. Oto co napisała:

Jest to wartościowa lektura, szczególnie dla tych osób , które wierzą w opowieści płynące z emigracji o wysokich zarobkach i cudnych życiu z dala od ojczyzny. To wszystko znajdziemy w tej książce. Ale jest również pożegnanie z marzeniami i wyobraźnią o luksusie. Są absurdy, które codziennie czekały na Annę w domu "jej" rosyjskich milionerów. Autorka przyznaje się do wielu błędów , które popełniła pracując u wymagającej Madame. Wazne jest jej przesłanie:

Polecam!
Książka otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.