Domofon recenzja

Gdy Agnieszka i Robert wreszcie się wyprowadzają, wydaje im się, że złapali Siłę Wyższą za mały palec u nogi: z daleka od toksycznych krewnych, z dziury do stolicy, z cudzego na swoje. Co prawda praca byle jaka, a mieszkano tycie, ale czego trzeba więcej młodej parze na start? Czy proszenie o ładną pogodę w dniu przeprowadzki i spędzeniu jej na wypakowywaniu pudeł, a nie byciu przesłuchiwanym przez policję w sprawie zdekapitowanego sąsiada to proszenie o zbyt wiele? Czy związek przetrwa mimo kłód rzucanych przez życie, także to pozagrobowe? Co łączy obecne wydarzenia ze sprawą sprzed wieku i sprawą sprzed kilku lat?

U mnie "Domofon" wygrywa przede wszystkim lokalizacją. Ponury blok na polskim osiedlu przynajmniej w minimalnym stopniu zaspokaja moje zapotrzebowanie na słowiański horror i wywołuje masę skojarzeń u polskiego czytelnika - jak nie boisz się starej windy, to pewnie wąskie piwnice wykręcały ci wyobraźnię, w stan nerwowy potrafiły też wprowadzić dziwne odgłosy dochodzące zza drzwi sąsiada, słabo oświetlony korytarz wieczorową porą, pijaczek przeczekujący na półpiętrze czy domofon piszczący o pierwszej w nocy. Horror jest wyjątkowo niewdzięcznym gatunkiem, ale Miłoszewski daje sobie z nim radę - umiejętnie dobiera rekwizyty, orientuje się w konwencji, radzi sobie zarówno z kiczowatymi motywami, jak i subtelniejszą, oniryczną grozą. Sama zagadka związana z główną intrygą nie jest ciekawa, ale książka nadrabia klimatem i prywatnymi koszmarami poszczególnych mieszkańców bloku.

Czasem Miłoszewskiemu zdarza się potykać - niejednokrotnie pojawia się motyw czy odczapne zdanie, które znienacka wybija z rytmu powieści, po czym wraca do niego jak gdyby nigdy nic. Uwiera przede wszystkim jedna z postaci negatywnych, która mimo wysiłków wypada ostatecznie karykaturalnie (szczęśliwie tego losu unika dewotka, która staje się jednym z ciekawszych bohaterów) - jest to postać stworzona ewidentnie do kopania, i to niestety gryzie się z klimatem.

"Domofon" to udana powieść, która celnie odwołuje się do przeciętnych lęków, zamieniając swojską wielką płytę w więzienie, w którym nawet sen nie jest ucieczką. Nie znam Miłoszewskiego jako autora kryminałów, ale bardzo mi przypadł do gustu jako autor horrorów. Jeżeli zdecyduje się opisać kolejną grozę czerpiącą z niepokojów przeciętności polskiego miasta, to chętnie się z nią zapoznam.

[Recenzja została po raz pierwszy (12.12.2017) opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik.]