Ćma recenzja

Szósty tom serii o komisarzu Sławomirze Kruku. Szósty rewelacyjny kryminał. Drugi z mniejszą liczebnością postaci niż początkowe tomy. Pierwszy z rasowym socjopatą.

Dawna znajoma Kruka, Klaudia Preise, prosi go o spotkanie. Filip Jabłoński, syn jej sąsiadów zaginął. Najbardziej prawdopodobną wersją jest, że chłopak uciekł z domu, ale rodzice są przekonani, że został pobity i jest przetrzymywany, a jego dziewczyna Natalia Norska oraz koledzy Daniel Szaja i Tadeusz Klein, wiedzą więcej, niż przyznają. Kruk zna ojców nastolatków. Jednego wsadził do paki, drugi mu się wymknął. Podczas pierwszego spotkania po latach z Preise Kruk jest świadkiem awantury między kobietą a właścicielem mieszkania, które wynajmuje, Hubertem Schulcem. Mężczyźnie nie podoba się, że Klaudia żyje z pieniędzy sponsora.

W tej części Kruk musi się mierzyć z czymś więcej niż oczywiste przestępstwa. Spora część postaci boryka się z zaburzeniami i chorobami psychicznymi. Niektórzy żyją w bańce własnych imaginacji, inni perfidnie manipulują. Niejasnym jest, gdzie przebiega granica poczytalności. Każdy kogoś udaje, nie wiadomo czy robi to z premedytacją, by osiągnąć cel, czy to wytwór jego wyobraźni, w który wierzy.

"Gdy coś wie jedna osoba, to jest tak, jakby się to nie zda­rzy­ło. Gdy wie­dzą dwie, to se­kret. Trzy osoby – to wie­dza pu­blicz­na."

Po sześciu częściach zdałam sobie sprawę, że jest to pierwszy główny bohater literacki, który będąc policjantem, nie ma złamanej psychiki, nie prześladują go demony przeszłości, nie jest uzależniony od używek, nawet papierosów. Kruk jest stawiany w sytuacjach, które mogłyby sprawić, że jego umysł by klęknął, ale nic takiego się nie dzieje. Jak pies otrzepie się i idzie dalej. Nie robią na nim wrażenia popsucie wizerunku, nawet gdy oskarżenia są nieprawdziwe. Nadal szorstki w obyciu i ze swoim własnym poczuciem moralności i sprawiedliwości.

"– Gdyby spra­wie­dli­wość ist­nia­ła, po­szedł­byś sie­dzieć za to, co mu zro­bi­łeś.
– Gdyby ist­nia­ła, nie mu­siał­bym nic mu robić."

Autor trzyma formę. Jest to kolejny świetnie skreślony kryminał z zaskakującym zakończeniem. Nie udało mi się samodzielnie odkryć prawdy. Typowałam innego sprawcę.