Ciężar atramentu recenzja

" [...] Życie nasze jest wędrówką wśród nocy — nie wiemy, ile czasu dzieli nas od wyczekiwanego świtu. [...]"

"Ciężar atramentu" jest bardzo dobrą powieścią historyczną autorki Rachel Kadish. Mimo sporej objętości ponad 700 stron czyta się ją bardzo szybko.
Podobało mi się w niej bogate tło historyczne. Koniecznie musicie je poznać. Na uwagę zasługuje piękna i twarda oprawa.
Poznałam tutaj dwie główne bohaterki: Ester Velasque i Helen Watt. Obie panie nigdy w życiu się nie spotkały. Jednak coś je połączyło.
Ester jest byłą emigrantką z Amsterdamu. Poznajemy ją w drugiej połowie XVII wieku w Londynie. W tym czasie na Londyn spadła ogromna tragedia — epidemia Dżumy. Czy nasza bohaterka ją przeżyła? Podobał mi się wątek obyczajowy z nią związany. Zauroczyło mnie podejście jej do życia. Co robiła u pewnego znanego Żyda? Czy zgadzała się z jego poglądami? Co takiego przed nim ukrywała? Czy dobrze zrobiła?
Helena żyje w XXI wieku. Jest już prawie u schyłku życia zawodowego. Jest historyczką. Dzięki swojemu byłemu studentowi, Ianowi Easton pragnie rozwiązać zagadkę pewnych tajemniczych żydowskich dokumentów z XVII wieku znalezionych w pewnym domu wybudowanym u schyłku siedemnastego wieku. To będzie jej ostatnia naukowa misja. Kto jej pomoże w dotarciu do prawdy? Czy będzie miała konkurencję? Oczywiście przekonacie się o tym, czytając tę powieść. Warto zwrócić uwagę na obie panie. Każda ma coś w sobie takiego, co nie pozwala o sobie zapomnieć. Są niezwykle inteligentne i doskonale wiedzą, do czego dążą.
Nie dziwię się, że dzięki tej książce Rachel Kadish została laureatką National Jewish Book Award.
Dzięki tej autorce poznałam dużo ciekawych informacji na temat Żydów żyjących w siedemnastym wieku.
Poznałam również pewnego Rabina Mosze HaCoena Mendesa i jego listy pisane między innymi do Menaszego ben Izraela. Dzięki nim wiemy, co działo się w tamtych czasach w Londynie.
Jeżeli lubicie książki, które zmuszają do głębokiej refleksji, to dobrze trafiliście.
Czy zawsze dokonujemy idealnych wyborów? Czy dobrze wybrały nasze główne bohaterki? Czy mogły postąpić inaczej? Razem z Heleną kibicowałam Ester w dążeniu jej do szczęścia. Nie mogłam odstawić tej książki, nie poznając zakończenia. Było warto dotrwać do końca. Cieszę się, że mogłam przeczytać "Ciężar atramentu".
Na koniec specjalnie dla was kilka cytatów, które utkwiły mi w głowie:

"Nie jest wolą Najwyższego (...) aby Żydzi na podobieństwo grających w kości czynili zakłady co do daty przyjścia Mesjasza"

"Lepiej spalić słowa Tory, aniżeli nauczyć jej kobiety"

"Nigdy nie należy lekceważyć pasji zrodzonej z samotności"

"Samopoświęcenie jest powszechnie uznawane za najwyższą formę powołania, zwłaszcza w przypadku kobiety, która musi oddać każdy aspekt swojego życia innym. "

"Masz najbardziej szczerą twarz, jaką kiedykolwiek widziałem"

Polecam.

Ps.

Ta historia na długo pozostanie w mojej pamięci.