Usta pełne kamieni recenzja

Wciąż wracam do książek o Korei Północnej, tym ostatnim bastionie realnego komunizmu, prawdziwym piekle na ziemi. Recenzowana pozycja jest szczególnie ważna, bo opowiada o okropnościach północnokoreańskiego Gułagu. Autor jest wnukiem koreańskiego repatrianta z Japonii, który, kuszony przez komunistów wizją wspaniałego życia, zdecydował się wrócić z całą rodziną do ojczyzny. Rzeczywiście na początku prowadzili w Korei Północnej dobre życie, ale potem ich sytuacja stale się pogarszała. Wreszcie dziadek został aresztowany jako 'wróg lud' bo … był repatriantem z Japonii. Jak u Mrożka... Tu trzeba nadmienić, że reżim północnokoreański praktykuje odpowiedzialność zbiorową, w szczególności całe rodziny łącznie z dziećmi, odpowiadają za wyimaginowane winy przodków. Więc cała rodzina dziadka, w tym autor, dziewięcioletni chłopiec, została internowana na 10 lat, w praktyce oznaczało to zamknięcie w obozie pracy Jodok.

Obóz Jodok nie uchodzi za najgorszy w systemie tamtejszych łagrów, ale i tak opis pobytu jest straszny. Dorosłych czekała tam wyniszczająca niewolnicza praca, dzieci chodziły do ogłupiającej szkoły z sadystycznymi nauczycielami, popołudniami zaś musiały ciężko pracować. A pracowały dzieciaki na polu, przy grzebaniu trupów, a nawet w kopalni, wiele z nich zmarło w wyniku wypadków przy pracy.

W obozie panował głód, przed którym ratowano się, zjadając żywcem salamandry czy łapiąc szczury. A gdy dzieci były starsze, musiały przymusowo uczestniczyć w egzekucjach więźniów, które wywierały na nich okropne wrażenie.

I w tym piekle dorastało dziecko w ważnych latach formowania się osobowości… Jak autor sam pisze: „Nauczyłem się cierpienia i głodu, przemocy i zbrodni”.

A potem mamy historię ucieczki autora do Chin i wreszcie osiedlenie się w Korei Południowej. Napisane jest to wszystko suchym, dosyć chłodnym stylem, no ale trudno pisać wykwintnie o takich bestialstwach.

Dostaliśmy kolejne świadectwo okropności reżimu północnokoreańskiego. Najgorsze jest to, że wciąż ma się dobrze, a świat nic z tym nie robi.