Cień w żarze recenzja

Czy "Koronę ze złoconych kości" i "Cień w żarze" na pewno pisała ta sama osoba, czyli Jennifer L. Armentrout?

To pytanie towarzyszyło mi przez całą lekturę drugiej z tych książek. "Korona" była dla mnie dużym zawodem: nudna, wulgarna, denerwująca. Z lekkim wahaniem sięgnęłam więc po "Cień" - ale równocześnie z nadzieją, że tu będzie lepiej, jako że jest to spin-off i prequel znanych nam już przygód.

I śmiało mogę powiedzieć, że cieszę się, że dałam jej szansę!

"Cień" to tak naprawdę podrasowana wersja "Krwi i popiołu". Początek jest wręcz podobny, przez co mamy niejakie wrażenie wtórności (które później pojawia się również przy innych elementach).

Sera to Panna, Wybrana, której przeznaczeniem jest poślubić Pierwotnego Śmierci i uwolnić swój kraj od toczącej go Zgnilizny - według umowy zawartej jeszcze przed jej urodzeniem. Jednak w dniu ślubu Pierwotny przybywa i... odrzuca ją. Od tej pory Sera traktowana jest jak ktoś, kto zawiódł wszystkich i nie jest godny dobrego życia.

Pewnego dnia na jej drodze staje tajemniczy mężczyzna, do którego czuje natychmiastowy pociąg. Gdy ich ścieżki krzyżują się ponownie, wiadomo, że coś jest na rzeczy. A to tylko początek tajemnic...

Cieszę się, że wydawnictwo zachowało kolejność książek rekomendowaną przez autorkę. "Cień w żarze" rozwiewa bowiem pewne wątpliwości pojawiające się podczas lektury serii "Z krwi i popiołu". Nie zmienia to jednak faktu, że pojawia się multum nowych pytań. 😏

W czym ta książka jest lepsza od swoich poprzedniczek (a zwłaszcza "Korony")? Po pierwsze i najważniejsze, nie jest tak wulgarna. Owszem, 🌶️ sceny się pojawiają, ale nie ma ich wiele i są napisane ze smakiem. Rumieńce zdecydowanie pojawiały się na policzkach 🤭. Po drugie, bohaterowie ze sobą ROZMAWIAJĄ jak dorośli. Jasne, każde z nich ma jakąś tajemnicę, ale gdy pojawia się problem, omawiają go od razu. Po trzecie, równomierność akcji. Mimo że nie leci na łeb, na szyję, a początek jest dość powolny, uwaga czytelnika jest ciągle utrzymana. Po czwarte, Nyktos - jeśli lubicie Casteela, to pokochacie Nyktosa , bo jest to wersja 2.0.

Co mi się nie podobało? Wtórność. "Mam wiele pytań", zataczanie kółek na udzie podczas jazdy konno... To wszystko mieliśmy już w KiP. Również sama historia nie jest zbyt odkrywcza - choć ilość szczegółów przyprawia o zawrót głowy i naprawdę warto mieć pod ręką znaczniki 🙈 Sera... na pewno denerwowała mnie mniej niż Poppy, ale nie jestem jej ogromną fanką, bo w wielu momentach zachowywała się jak dziecko. Jej odwaga jednak zasługuje na pochwałę.

Na zakończenie dodam, że mamy tu drakeny i jest to najcudowniejsze i najsłodsze, co możecie sobie wyobrazić 🤭

Jeśli więc lubicie KiP, ale "Korona" Was zawiodła, śmiało dajcie szansę "Cieniowi". Jest to książka dużo lepsza, ciekawsza, a bohaterowie podrasowani.

Teraz pozostaje mi czekać na czwartą część przygód Poppy i Casteela i mieć nadzieję, że będą bardziej przypominały te z "Cienia" niż z "Korony"...