Niewidzialne życie Addie LaRue recenzja

No dobra... Bardzo chcę napisać recenzję, ale uwierzcie mi, ciężko to zrobić, będąc z książką w relacji love/hate jednocześnie. Zacznę więc może od początku...
Książkę zakupiłam dzień po premierze, gdyż zachęcona okładką, jak i opisem byłam jej bardzo ciekawa.
Pierwszy plus wędruje tutaj za oprawę oraz barwione na niebiesko strony. Wiem, że niektórym ubarwienie sprawia problem podczas lektury, natomiast mi nie przeszkadza ono w żaden sposób.
Drugi plus to tłumaczenie. Maciej Studencki to absolutny mistrz tłumaczeń i w dużej mierze, to dzięki niemu ta książka również będzie oceniona przeze mnie i zapamiętana pozytywnie
Co do samej fabuły: początek książki, tu mam na myśli pierwsze 80 stron, był dla mnie genialny. Bardzo ciekawe, piękne i jednocześnie nie za długie ani zbyt szczegółowe opisy, postaci również mocno zachęcające, jak i relacja, która między nimi zachodzi sprawiła, że przebrnęłam przez te strony w ekspresowym tempie, nie mogąc się doczekać poznania dalszych losów.
I tu też pojawił się pierwszy klops zwany Henrym i niestety będzie jest to bardzo duży minus. Niby jest to jedna z głównych postaci, a mimo to jest strasznie miałka i nieinteresująca. Dla mnie był on po prostu nijaki, a sceny z nim mocno przedłużone, niektóre z nich wręcz niepotrzebne i zdecydowanie mogłoby się z nich zrezygnować.
Natomiast zupełnie inny pogląd pojawia się na wątkach z Cieniem. OHH, sceny z nim były dla mnie jak miód na złamane serce: interesujące, budujące napięcie, dynamiczne, nieprzewidywalne, wciągające... mogłabym tak wymieniać i wymieniać.
Nie będę wam pisała wszystkich wątpliwości, które mam wobec tej książki, bo sama z nimi jeszcze walczę, ale chciałam poprzez wskazanie kilku z nich przekazać Wam, czego mniej więcej możecie się spodziewać.
Osobiście uważam, że sama idea książki jest bardzo dobra, na pewno z dużym potencjałem tylko nie do końca został on wykorzystany, ALBO został, tylko mnie to nie przekonało.
Żałuję że Henry okazał się być tak rozczarowujący, bo jednak mówimy o ważnej postaci.
Cieszę się, że Cień mnie nie zawiódł.
Walczę jeszcze z myślami o zakończeniu.
Czy spodziewałam się takiego zakończenia? Nie.
Czy było ono bardzo zaskakujące? Również nie.
Jedyne co mnie, gdzieś wewnętrznie boli to to, że sama już nie wiem co Cień myślał/ myśli/ czuł naprawdę, a co nie.
Niemniej, zachęcam do zapoznania się z tą książką, bo choć nie będzie ona raczej w mojej topce, to nie ukrywam, że znalazłam w niej dużo zdań, które ze mną zostaną na długo.