Zamachowcy recenzja

Nie przepadam za książkami sensacyjnymi, szpiegowskimi i ogólnie takimi, w których do wykonania jest jakaś misja, a przy okazji dzieje się wiele nieprawdopodobnych rzeczy. Zdarza mi się jednak po takie sięgać, czasami trochę przypadkowo, częściej jednak ze względu na ich autora, znanego mi z lektur bardziej odpowiadającym moim gustom.
"Zamachowcy" to debiut Krzysztofa Jóźwika i miałam pewne obawy z nim związane. Wróciłam do tej powieści po "Skrawkach", które były naprawdę świetne i wyczuwalny był w nich postęp w porównaniu choćby do "Klatki", więc istniało spore ryzyko, że wobec pierwszej książki autora będę bezlitosna. A jednak bawiłam się lepiej niż mogłam przypuszczać, biorąc pod uwagę wszystkie te czynniki.
Przede wszystkim ta lektura wymaga skupienia, bo dzieje się naprawdę dużo i co mnie zaskoczyło, praktycznie nie występują w niej opisy, których nadmiar wypominałam autorowi w innych recenzjach. Dynamika tej historii momentami wręcz mnie przerastała, parę razy musiałam się cofnąć, bo straciłam wątek i nawet do głowy mi nie przyszło, by zastanawiać się nad tym, jak to może się skończyć, więc oczywiście byłam zakoczona rozwojem akcji.
Wyróżniłabym przede wszystkim troje bohaterów, czyli tych, którzy podjęli się niezwykle tajemniczej myśli. Każde z nich miało oczywiście inne predyspozycje i wyjątkowe umiejętności, a tym samym pełniło w grupie inną rolę. Z żadnym z nich bym się nie zaprzyjaźniła, choć nie ukrywam, że były momenty, w których rozwijała się u mnie cieńka nić sympatii zwłaszcza do Bitcoina.
Warto też podkreślić, że sporo w tej książce szczegółów technicznych i informatycznych, ale przedstawionych tak, by były zrozumiane bez żadnego problemu nawet dla zupełnego laika.
"Zamachowcy" to ciekawa powieść, którą można by bez końca rozkładać na czynniki pierwsze, tak dużo jest w niej wątków z wielu różnych dziedzin, co jest tym bardziej imponujące przez to, że to debiut. Krzysztof Jóźwik dostarczył mi trochę nieoczekiwanych wrażeń i udowodnił, że warto czasem zmierzyć się z tematyką, w której nie czuję się pewnie.
Moje 7/10.