Sekret O'Brienów recenzja

 Tak sobie myślę, że Lisa Genova postawiła przed sobą cel niesienia misji w zapoznawaniu czytelników z rożnymi dolegliwościami tego świata. Dosłownie i w przenośni. Z jednej strony opisuje w swoich książkach kolejne przypadki medyczne, a z drugiej dostarcza nie tylko faktów na ich temat, ale rozpracowuje ludzkie dusze. Te, które dosięgło dane schorzenie, jak i osoby z najbliższego otoczenia. Mamy zatem możliwość przyjrzenia się wybranym, dość charakterystycznym jednostkom chorobowym trawiącym nasze społeczeństwo za zamkniętymi drzwiami ich domostw i uczestniczenia w codziennym życiu ludzi zmagających się z jego konsekwencjami. Za każdym razem te emocjonujące doświadczenia uświadamiają nam czym jest życie.
 
 Choroba Huntingtona czy Alzheimera to wyniszczające i degradujące nas w oczach innych podstępne choroby neurologiczne, które dostarczają cierpienia pacjentom i ich środowisku. Po jednej stronie jest chory, po drugiej najbliżsi, którzy cierpią przeżywając codzienne zmagania w zaawansowanej chorobie i uświadamiając sobie długoletnie odchodzenie ukochanej osoby. Istotne jest tu opisywanie przypadków z punktu bohatera, w ciele którego toczą się postępujące zmiany, choć na początku nic szczególnie nie wskazuje, iż wyrok już zapadł. Zaczynamy obcować z człowiekiem zdrowym i powoli przenikamy w świat przeobrażany. Krok po kroku zapadamy się razem z nim w życie jak z koszmaru.
 Myślę, że tak będzie za każdym razem, gdy tylko weźmiemy jakąkolwiek książkę Genovy do ręki. A zanim to nastąpi musimy być gotowi na wyczerpującą wędrówkę po (być może) nieznanym i dość forsownej emocjonalnie próbie zrozumienia motywacji i działań przedstawionych bohaterów.
 
 "Bycie przez kogoś kochanym daje siłę, obdarzanie miłością daje odwagę" Laozi - to bardzo dobra myśl zacytowana w tekście, która może stać się mantrą dla każdego walczącego z przeciwnościami niedającymi się usunąć z drogi. Nawet w najtrudniejszych chwilach dobrze mieć coś, co daje siłę i pobudza nas do odwagi by wytrwać.
 
 Jednak muszę przyznać, iż "Motyl" Genovy wywarł na mnie większe wrażenie. To co bardziej tam do mnie przemawiało, to śledzenie poczynań bohaterki na podstawie jej bieżących przemyśleń, dzięki czemu łatwiej było zaobserwować przemiany jakim podlegała. Tu już jest nieco inna konstrukcja fabuły i mam nawet lekkie poczucie niedopracowania ze względu na ukazanie samego procesu poznawczego w ramach rozwoju choroby i jej wpływu na Josepha.