Caryca recenzja

"Caryca" to sfabularyzowana historia o Katarzynie I, a właściwie Marcie Skowrońskiej, niepiśmiennej córce (prawdopodobnie) chłopa, która stała się najpotężniejszą kobietą Rosji.
Ellen Alpsten opierając się na historycznych źródłach i własnej nieograniczonej wyobraźni stworzyła epicka powieść, przenosząc nas do Rosji zapanowania Cara Piotra I Wielkiego.
A czasy to przesycone przemocą, brutalnością i okrucieństwem, ogarnięte wojną, która trwała ponad dwadzieścia lat.
Całą opowieść poznajemy z narracji Marty/Katarzyny. To taka bajka o Kopciuszku, ale w wersji mrocznej, brutalnej i perwersyjnej. Sporo tu szczegółowych scen, które nie pozostawiają pola dla wyobraźni, mocnych, okrutnych, odrażających.
Początki życia Marty i jej dorastania owiane są tajemnicą, tu autorka dała upust swojej wyobraźni i chyba są to najciekawsze momenty w tej powieści. Marta to kobieta, która doświadczyła męskiego okrucieństwa, biedy i poniewierki. Jawi się jednak jako osoba odważna, sprytna, ambitna i zdeterminowana.
Posługaczka, która potrafiła sobie owinąć wokół palca najpotężniejszego człowieka w Rosji.
Sam Car Piotr to wizjoner, reformator, twórca potęgi nowożytnej Rosji, ale porywczy okrutnik, który w bestialski sposób traktował swoich wrogów, zdrajców i wszystkich tych, którzy stanęli mu na drodze w realizacji jego planów. Pokrewieństwo, czy rodzinne koligacje nie miały tu znaczenia. To w jakchś sposób skończył jego syn z pierwszego małżeństwa to obraz niewyobrażalnej brutalności.
Tylko Marta/Katarzyna miała do niego jakiś klucz, który hamował jego zapędy, ale nie była to idealna miłość, o nie. Jej życie nie było łatwe, wciąż balansowała na ostrzu noża, jednak tyran Piotr miał do niej jakąś słabość.
"Caryca" to brutalny opis narodzin imperium zbudowanego z krwi, potu i łez. Nie brak tu mocnych scen, rozpustnych obrazów, odoru brudu i śmierci.
Mam wrażenie, że Katarzyna została lekko wybielona, ale można to usprawiedliwić tym, że narracja należy do niej.
To pierwsza powieść autorki i przyznam, że wciąga i trudno wyrwać się z jej szponów.
Takie powieści mają w sobie, coś, co pozwala ożywić historię i ludzi, których żywot dawno już przeminął.
Tło historyczno- społeczne działa na wyobraźnie i przenosi nas do tamtej epoki, i choć nie są to obrazy przyjemne, to w jakiś sposób pochłaniające. A Rosja, cóż chyba niewiele się zmienia, to wciąż kraj, gdzie nic nie jest podobne , do tego samego gdzie indziej. Surowa, okrutna, bezprawna, tylko carów już brak.