Carrie recenzja

Dziewczęta biorące prysznic w szatni pozbawionej pierścieni, różowych foliowych zasłon i prywatności. I nagle jedna z nich zaczyna mieć okres. Tyle że nie wie, co to jest, a pozostałe - zniesmaczone, przerażone, rozbawione - obrzucają ją podpaskami albo tamponami (...). Dziewczyna zaczyna krzyczeć. Tyle krwi! Zdaje się jej, że umiera, że koleżanki wyśmiewają się z niej, podczas gdy ona wykrwawia się na śmierć (...)
Ta powieść to debiut Stephena Kinga. Jej główną bohaterką jest Carrie White - brzydka, prześladowana przez rówieśników, na co dzień żyjąca z matką – fanatyczką religijną. Pewnego dnia Carrie w traumatyczny sposób dowiaduje się czym jest okres. Później w okolicznościach mniej drastycznych przekonuje się, że to co początkowo wzięła za przekleństwo, przyniosło jej coś więcej niż comiesięczny ból brzucha. Wraz z pełną dojrzałością płciową u Carrie ujawniła się skryta zdolność – telekineza.
Postać głównej bohaterki została wykreowana przez autora bardzo dobrze. King świetnie oddaje ciapowatość Carrie – nie budzi ona sympatii ani współczucia, wręcz przeciwnie – podobnie jak koleżanki tytułowej bohaterki, czytelnik czuje do niej niechęć i pogardę.
Innym atutem powieści jest jej urealnienie przez autora: ukonkretnione nazwy ulic oraz używanych przez bohaterów produktów, a także urozmaicenie książki fragmentami fikcyjnych książek, zapisów z dziennika czy listów czynią książkę prawdziwszą. Warto również wspomnieć o ciekawym zakończeniu. Można było je łatwo przewidzieć, jednak autor wybrał najciekawszą, najbardziej wyrazistą alternatywę.
Jedynie co przeszkadzało mi w „Carrie” to monotonia . W właściwej akcji opowiadania (wyjąwszy urozmaicenia urealniające fabułę), do momentu końcowego finału, pozbawiona jest ciekawszych zdarzeń i miejscami zionie niemiłosiernie nudą.
„Carrie” osobom, które nie lubią Kinga może wydać się nieciekawa oraz nudna. Warto jednak tę książkę przeczytać, dla samego finału.