Droga nadziei : powieść recenzja

Lubię zaczytywać się w lekkich, nieprzytłaczających powieściach, które pozwalają mi odetchnąć i na chwilę oderwać się od otaczającej rzeczywistości. Szukając tego typu pozycji nie mogłam nie natchnąć się na „Drogę nadziei” niemieckiego pisarza, Carla Meiera. Gdy nadarzyła się ku temu okazja, z przyjemnością zagłębiłam się w lekturze, mając nadzieję, iż spełni ona moje oczekiwania. Czy tak też się stało?
Biorąc w swoje ręce „Drogę nadziei” nie sposób nie zachwycić się barwną i ujmującą okładką, która – jak się później okazało – świetnie oddaje treść i klimat zawarty w tej niewielkiej objętościowo książce. Oprawa graficzna jest idealnie dopasowana, ale także opowieść zawarta na kartach powieści zasługuje na uwagę. Akcja tejże historii rozgrywa się w Anglii i opowiada o losach dwóch staruszków – Patricka i Owena, którzy są założycielami klubu „00-70” i zajmują się rozwiązywaniem różnych zagadek. Tym razem sprawa dotyczy kradzieży pieniędzy i tajemniczej śmierci, które miały miejsce w domu starców „Sunny Gardens”. Przy pomocy nowo poznanej, błyskotliwej Elizabeth oraz przyjaciela Patricka – Jima, natrafiają na trop sprawcy, a może sprawców…?
„Droga nadziei” to niepozorna książka, która wciąga już od pierwszych stron. Jest to głównie powieść obyczajowa, łącząca jednak w sobie elementy kryminału, w którym poruszone zostały także kwestie religijne. Jest to bardzo przyjemna w odbiorze, nieco refleksyjna pozycja, z którą bardzo miło spędziłam czas. Carlo Meier operuje prostym i lekkim stylem, sprawiając tym samym, iż treść pochłania się szybko, bez zbędnych zastojów. Jako, że kreacja bohaterów jest niemniej ważna od samej historii, muszę napomknąć, iż sylwetki poszczególnych postaci zostały należycie dopracowane. Nie są oni bezosobowi, sztampowi, lecz interesujący i wyróżniający się z tła. Moją sympatię wzbudziło szczególnie trio Patrick-Owen-Elisabeth, które świetnie się sprawdziło w rozwikłaniu kryminalnych zagadek. Podobał mi się dystans autora do serwowanej treści, która dzięki temu nie jest w żaden sposób przytłaczająca. „Droga nadziei” to niezobowiązująca, subtelna lektura, która nierzadko wywołuje też pogodny uśmiech na twarzy. To miła odskocznia od rzeczywistości, którą śmiało mogę polecić osobom mającym ochotę na refleksyjną, barwną opowieść z zagadką kryminalną w tle. Zdecydowanie warto! ;)