Caraval. Chłopak, który smakował jak północ recenzja

„Zanim zatracisz się w magicznym świecie Caravala, zapamiętaj: TO TYLKO GRA!”

 „Craval” to opowieść o dwóch siostrach Scarlett i Telli, które całe życie spędziły na maleńkiej wyspie z okrutnym ojcem. 

Scarlett przez lata próbowała spełnić marzenie siostry i pisała listy do Mistrza Caravalu z prośbą o możliwość zobaczenia tajemniczego przedstawienia.

Lata mijają, ale prośby dziewczyny pozostają bez odpowiedzi. Lecz pewnego dnia otrzymuje upragnione zaproszenie jednak jest już za późno. Za kilka dni ma odbyć się jej ślub, a ojciec nie znosi żadnych sprzeciwów. Jednak jej młodsza siostra nie chce zrezygnować z takiej szansy na uwolnienie się i zobaczenie tajemniczego Caravalu. Sprzymierzeńcem dziewczyn staje się żeglarz Julian/, w którym szybko zakochuje się Scarlett, choć nie chce tego wcale przyznać. 

Po przybyciu na wyspę okazuje się, że Legenda – Mistrz Caravalu gra nieczysto i porywa Tellę. Scarlett by uratować siostrę musi wziąć udział w grze czy tego chce czy nie

Isla de los Suenos na pierwszy rzut oka jest cudowna, jednak gdy zapada zmrok rozpoczyna się gra, w której stawką jest życie Telli. Walutą tutaj są emocje i prawda, którą nigdy z nikim się nie dzieliłeś. 

Jednak czy Scarlett potrafi wyjawić swoje sekrety?

Szybko dziewczyna odkrywa, że Legenda bawi się nią, każdy jej ruch został przewidziany – jest pionkiem w jego grze. Nie wie kto mówi prawdę, czy może zaufać Julianowi…

Im dłużej czytałam tę książkę tym bardziej przypominała mi ona „Alicję  Krainy Czarów”. Główna bohatera tak jak Alicja trafia do krainy pełnej czarów i cudów, której nie potrafi zrozumieć. Pojawiają się postacie, które starają się pomóc, jednak po pewnym czasie okazuje się, że kłamały albo Scarlett znów coś źle zrozumiałą. Tu też płaci się wysoką cenę za chwilę szczęścia.

Autorka cudownie opowiada o sile siostrzanej miłości, a także o okrucieństwie czy determinacji Zakończenie jednak nie wyjaśnia wszystkiego, jest jakby zapowiedzią kontynuacji przygód.

Cała historia bardzo mi się podobała i bardzo ją polecam, jednak przez cały czas irytowała mnie główna bohaterka. Okej, mogę zrozumieć, żę na oczątku się bała i miała wątpliwości czy powinna uciec, to zrozumiałe, ale jak trafia do Caravalu stała się taką „głupiutką dziewczynką”. Niby dostaje przestrogę, że to tylko gra , ale za każdym razem popada w paranoję. 

„Każdy posiada moc kształtowania tego, co nadejdzie, jeśli tylko zdobędzie się na odwagę by walczyć o to, na czym mu zależy.”