Anathema recenzja

Przeczytałem, bo było na półce. Było na półce, bo mi ktoś zaufany powiedział kiedyś, że to taki polski Stephen King. W którym miejscu, nie wiem. Anathema, czyli klątwa, która żadną tam klątwą nie jest. Ani to straszne, ani poważne, a na końcu ma się wrażenie, że to tak naprawdę dobra klątwa, taka do przytulenia. Poza tym autor nie zagłębia się zbytnio w jej genezę. Ktoś coś zrobił, ktoś kogoś pochował i koniec. Piotr Podgórski traktuje temat bardzo pobieżnie. Za bardzo. W "Lśnieniu" dla porównania mamy złożoną prezentację źródła, z którego pochodzi szaleństwo Jacka Torrance'a. W "Anathemie" źródło tytułowej klątwy to raptem kilka akapitów, będących bardziej ekspozycją niż zagłębieniem się w problem.

Główny bohater. W pierwszej części, jako dzieciak z podkarpackiej wsi - ok. W drugiej części zaś... Normalnie super gwiazda się z niego robi, wszyscy go na ulicy rozpoznają, autografy chcą, zarabia kupę mamony i w to wszystko najzwyczajniej w świecie nie da się wierzyć. Tutaj również autor zaniedbał sytuację i niezbyt dokładnie nam przedstawił, jak Marek tego dokonał. Pojechał, udało mu się no i cześć. Ale dlaczego statystyczny chłopaczek z Polski został gigantem w Nowym Jorku? Co musiał poświęcić? Co on takiego miał, czego nikt inny nie miał? Na pewno nie chodzi o charyzmę, bo ten bohater jest jej pozbawiony jak zresztą cała książka.

To uderzyło mnie najbardziej: jak bardzo autor sam siebie kastruje. On chce być za wszelką cenę grzeczny i pozytywny. W tej powieści nie ma choćby jednego wersu, w którym zbliżyłby się do przekroczenia jakiejś granicy, a gdy w końcu przychodzi moment rozliczenia trudnej przeszłości, dzieje się to bez praktycznie żadnych turbulencji. "W rodzinie nie ma długów", uczy nas pan Piotr. Inaczej mówiąc, wszystko jest wypłaszczone i przez to całkowicie pozbawione osobowości. Jest to tak obrzydliwe, że aż strach. Co mam na myśli, najlepiej zobrazować słynnym już photoshopem chłopca z plakatu filmu "Być jak Kazimierz Deyna".




Może inaczej bym to oceniał, gdyby to była powieść dla dziesięciolatków, chociaż w dzisiejszych czasach spodziewam się, że w takich książkach jest znacznie więcej mięsa. I ja nie mówię tutaj o brutalności czy wulgaryzmach. Chodzi mi raczej o coś, co by można było dotknąć i poczuć. Ta książka mnie nie wzruszyła, nie rozbawiła, nie zirytowała. Czytanie nie sprawiło mi przyjemności, nie pobudziło do myślenia ani w lewą, ani w prawą. W sumie jedyny moment, gdy coś realnie poczułem to pod sam koniec, gdy wszystko stało się tak bardzo cukierkowe, że aż zachciało mi się rzygać. Prawda, nie znoszę książek Mroza. Są głupie, pisane na od...dol z wydumaną rzeczywistością. Ale mimo wszystko są to książki jakieś. Mają jakiś tam charakter. "Anathema" nie ma go wcale i to jest coś, koledzy / koleżanki, co w literaturze jest chyba najgorsze, przynajmniej dla mnie.