Byłam dzieckiem z Auschwitz. Opowieść o ocaleniu recenzja

BYŁAM DZIECKIEM Z AUSCHWITZ
Tova Friedman
Wydawnictwo Poradnik K

"Moje imię to 27633. Jestem jedną z Ocalałych. Mam zatem obowiązek reprezentować półtora miliona żydowskich dzieci zamordowanych przez nazistów. One nie mogą mówić, muszę zabrać głos w ich imieniu."

Tova urodziła się w 1938 roku w Gdyni. Podczas okupacji niemieckiej przebywała z rodzicami w getcie w Tomaszowie Mazowieckim, a następnie w obozie pracy w Starachowicach, skąd w połowie roku 1944 wywieziono ją wraz z matką do obozu Auschwitz-Birkenau.

W 1950 roku razem z rodzicami opuściła Polskę, wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Będąc jedną z najmłodszych osób ocalałych z Auschwitz, realizuje misję walki z antysemityzmem i innymi uprzedzeniami.
"Byłam dzieckiem Auschwitz" to kolejne świadectwo na okrucieństwo jakie spotkało ludzi podczas drugiej wojny światowej. To historia ludzi umierających z głodu, wyziębienia, nieludzkich warunków przez chore ambicje zwyrodnialców tamtego czasu.
Jeśli czytacie literaturę obozową to wiecie doskonale o czym piszę, a przytaczanie kolejny raz okrutnych faktów jest zbyteczne.
To historia życia małej dziewczynki, która to kilkudziesięciu latach ma ogromny wydźwięk.
Poniżej przesłanie od Tovy Friedman, napisane na wieść o wybuchu wojny w Ukrainie:

„W chwili, gdy kończyliśmy prace nad tą książką, prezydent Władimir Putin wydał rosyjskiemu wojsku rozkaz inwazji na sąsiednią Ukrainę, zagrażając tym samym pokojowi na świecie. Te obrazy wydawały mi się bardzo znajome. Przerażone dzieci i dorośli, zniszczone domy i rodziny, zbrodnie wojenne, miliony wysiedlonych ludzi, głód, schrony przeciwbombowe i zbiorowe groby. Mam nadzieję, że po prawie ośmiu dekadach refleksji nad nieludzkimi czynami człowieka podczas Holokaustu wydarzenia w Ukrainie przypomną nam, jak ważna jest pomoc tym, którzy ucierpieli w wyniku wojny.
Chciałabym, abyście czytając tę książkę, poczuli wszystkimi zmysłami, jak to było żyć jako dziecko w czasach Holokaustu. Chcę, żebyście spróbowali postawić się na moim miejscu i podążyli śladami mojej rodziny – często bosymi, bo nie mieliśmy butów. Chcę, byście zrozumieli dylematy, przed którymi przyszło nam stawać, i niemożliwe wybory, których musieliśmy dokonywać...".